Święto dis, czyli żeńskich istot nadprzyrodzonych, duchów przodkiń i bogiń. Wspominane jest w wielu źródłach ( Hervarar saga, Víga-Glúms saga, Egils saga, Heimskringla) a do dziś przetrwało w Szwecji w postaci dorocznego jarmarku, zwanego Disting (Disæþing). Odbywa się on w Uppsali pod koniec lutego lub na początku marca. Publiczną ofiarę dla nich zwano również til groðrar – „za nowe zasiewy” i wg innych źródeł składano ją w połowie stycznia. Również święto jesienne Haustblot (Herbstblot) nazywa się świętem Dis.

Do mnie najbardziej przemawia termin przełomu lutego i marca, czyli początku wiosny i pozimowego siewu. Disy władają płodnością ludzi i natury, opiekują się ludźmi, pomagają położnym. Są również patronkami zasiewów. Osobiste niepowodzenia przypisywano kaprysom (wrogości) dis. Jednak dzięki niektórym znakom można było rozpoznać nastawienie dis, np potknięcie się wojownika przed walką brano za omen świadczący o nieprzychylności bogiń. Pomocy dis wzywano przy porodzie. W dalszym życiu człowieka disy pojawiają się jako ich opiekunki, związane nie tylko z poszczególnymi osobami, ale także z ich rodami. Te posiadające dar prorokowania nazywane są spadisir. Często pojwienie się we śnie Dis przepowiadało człowiekowi śmierć. Umierający król Ragnar mówi:

“Disy mnie zapraszają do domu,
Które z hali Herjana,
Odyn po mnie posłał;
Rad będę siedział na ławie
I pił piwo z Asami;
Me życie jest już spełnione,
Ze śmiechem mogę umierać.”
(Krakumal)

Z disami w szczególny sposób związane były Freya i Skadi, w poezji skaldycznej nazywne odpowiednio Vanadis (Disa Wanów) i ondurdis (Disą Nart). Słowo disa było poetyckim synonimem kobiety i zaszczytnym określeniem każdej szlachetnie urodzonej damy i bogini.
W wierzeniach południowogermańskich disom odpowiadały idisy – nadludzkie wojowniczki albo kobiece duchy bitew (podobne bardzo Walkiriom).

Disy często bywają utożsamiane z fylgjami, czyli duchami opiekuńczymi towarzyszącymi człowiekowi. Słowo fylgjur oznacza “towarzyszące” ale fylgja również oznacza w islandzkim “czepek, błonę porodową, łożysko”. Co potwierdza bardzo ścisły związek fylgii z jej podopiecznym. Chociaż fylgia nie musiała być związana z tylko jednym człowiekiem. W danym rodzie ta sama fylgja mogła towarzyszyć ludziom kilku rożnych pokoleń. Takie dziedziczone duchy to ættarfylgjur, kynfylgjur (kynsfylgje).

Norny i walkirie również wchodzą w poczet nadprzyrodzonych postaci żeńskich związanych z losem człowieka.

Żródło: http://www.asatru.com.pl/pl/content/d%C3%ADsabl%C3%B3t

Podziel się wiedzą: