Midsommer obchodzimy w dzień letniego przesilenia (najczęściej jest to 21 czerwca) i w poprzedzającą go najkrótszą noc roku. Jest to święto siły, aktywności, jurności i miłości. Dzień ten kojarzy się z wieloma bogami i bohaterami. Podczas Midsommer wspomina się Sigurda zabitego w tym dniu przez zdradę swoich braci krwi Hagana i Gunthura. Niektórz wznoszą toasty na cześć Baldura, który podobno zginął właśnie w tym dniu, choć inni uważają to za zły omen, ponieważ Baldur nie odradza się jak słońce, powróci dopiero po Ragnarok. Niewątpliwie jednak Midsommer to głównie święto bogini Sunny – ucieleśnienia słońca. Pod koniec czerwca słońce najdłużej pozostaje na niebie, ale też już od następnego ranka dni stają się coraz krótsze, słońce starzeje się by stać się najsłabsze podczas Jule.

Dla naszych przodków Midsommer było najważniejszym świętem oprócz Jule. Gdy dni stawały się najdłuższe organizowano najważniejsze zgromadzenia takie jak islandzki Althing. Był to czas połowów, dojrzewania zbórz, wypraw handlowych i łupieżczych.

Święto dla uczczenia najdłuższego dnia rozpoczyna się już podczas poprzedzającej go nocy. Midsommer towarzyszy wiele zwyczajów, do najpopularniejszych należy chyba picie i tańczenie całą noc, ale tak, by o świcie, przy pierwszych promieniach słońca mieć jeszcze siłę odbyć blot ku czci Sunne.

Obchodom Midsommer towarzyszy rozpalanie olbrzymich ognisk oraz płonących „ścian” z drewna i wikliny. Przygotowuje się też ogniste koła (symbolizujące obroty koła roku) i spuszcza je ze wzgórza do morza, rzeki, czy jeziora. Podobny zwyczaj to puszczanie o brzasku na wodę „statków Sunne” – kory, bądź splecionych gałęzi przystrojonych kwiatami i świecami. Ogień symbolizuje potęgę słońca, siłę i witalność. Zabawa, śpiewy i tańce między ogniskami są też po prostu wyrazem radości z długich, ciepłych dni, jakże różnych od jesienno-zimowej ciemności i szarugi. W okolicach gdzie wegetacja rozpoczyna się dość późno, obchodom Midsommer towarzyszą tańce wokół ukwieconych pali i drzew, co z braku zielonych roślin byłoby niemożliwe w maju.

W obchodach Midsommer szczególne miejsce zajmują rośliny. Zioła zbierane podczas najkrótszej nocy mają charakteryzować się szczególną mocą, podobnie jak zaczerpnięta wtedy świeża woda. Zebrane tej nocy, przypominające małe słońca, nagietki mają mieć silne właciwości lecznicze. Do świątecznych ogni powinno się dorzucić takie aromatyczne, oczyszczające rośliny jak jałowiec, sosna lub gałęzie leszczyny, dębu i brzozy. Dawniej konie i bydło karmiło się trzema zebranymi tej nocy ziołami, zazwyczaj były to rumianek, piołun i łopian, moczonymi w bieżącej wodzie – rzece lub strumieniu. Miało to dodać im sił i odporności. Podobnie nad drzwiami domów wieszano pęki ziół i kwiatów, takich jak głóg, werbena, ruta, malwy, naparstnica i czarny bez. Rano moczono je w świeżej wodzie i przecierano nimi twarz, co miało dawać zdrowie. Do dziś ludzie przystrajają się na czas uroczystości wieńcami. Zazwyczaj kobiety wybierają te uplecione z kwiatów i ziół, zaś mężczyźni z gałązek. Na południowym wybrzeżu Bałtyku uzupełnia się je paprocią.

Obchodom Midsommer towarzyszą liczne zabiegi magiczne i wróżby. Uważa się, że jest to czas szczególnie odpowiedni do odprawiania rytuałów związanych z zaglądaniem w przyszłość. Mówi się, że jeśli dziwczyna lub chłopak położą pod poduszką wianek noszony podczas Midsommer zobaczą we śnie swoich przyszłych narzeczonych. W basenie Morza Bałtyckiego popularne jest skakanie przez ogień dla zapewnienia sobie zdrowia i pomyślności. Z kolei w Skandynawii zawiązywano dawniej udawane małżeństwa zarówno między dziećmi, jaki i między dorosłymi, takie związki trwały jedną noc, ale urodzone z nich dzieci uchodziły za błogosławione i obdarzone szczególnym szczęciem.

Midsommer bywa też nazywane Litha, która to nazwa wywodzi się z pism Beda Czcigodnego. Święty wspomina w swoim „De temporum ratione”, że Anglo-Sasi używają na określenie okresu pomiędzy czerwcem a lipcem nazwy se Ærra Liþa i se Æfterra Liþa („wczesny miesiąc Litha” i „późny miesiąc Litha”). W latach przestępnych po Æfterra Liþa następował miesiąc Liþa.