Ostara wyznacza początek „letniej” połowy roku, stanowi pożegnanie zimy.

Świętujemy ją zazwyczaj podczas równonocy wiosennej, która przypada 20 lub 21 marca. Na półkuli północnej w czasie równonocy słońce wschodzi dokładnie na wschodzie i zachodzi na zachodzie. 21 marca to kalendarzowy początek wiosny. Jednak nasi przodkowie z pewnością nie ustalali terminu święta z kalendarzem w ręce. Dlatego znacznie ważniejsze od wskazań astronomicznych, pozostaje poczucie nadchodzącej wiosny, zmiany pór roku. Gdy pierwszy raz rozgrzeje nas słońce, owieje cieplejszy wiatr, zobaczymy nieśmiało przebijające się wiosenne kwiaty i usłyszymy śpiew powracających ptaków, to wyraźne znaki, że czas na Ostarę.
Nazwa święta pochodzi od imienia germańskiej bogini Ostary (lub Eostre), stanowiącej uosobienie wiosny, budzącego się życia i powracającej wegetacji. Trudno dociec jak pierwotnie wyglądała, obecnie wyobraża się ją jako młodą dziewczynę w białej szacie i wianku wiosennych kwiatów. Często towarzyszy jej zając – święte zwierzę bogini. Imię bogini Ostary zostało przyswojone przez chrześcijaństwo w nazwie wiosennych świąt paschalnych, np.: angielskie Easter, niemieckie Ostern.
Ostara to również uroczystość poświęcona innym bogom związanym z siłami wegetatywnymi, Wanom: Freji, Frejowi, Nerthus i Niordowi, oraz Frigg i Thorowi. Zwracając się do nich współczesne wspólnoty Asatru świętują Ostarę jako przebudzenie świata po zimie, ale również czas osobistej odnowy. Bywa, że podczas uroczystości ostarowych składa się przyrzeczenia, mające zostać zrealizowane w czasie nadchodzącego ciepłego sezonu. W przeszłości Ostara stanowiła głównie rolnicze święto rozpoczęcia okresu wzrostu roślin oraz znaczyła czas przygotowań do ewentualnych planowanych podróży (np.: naprawy drakkarów przed wypłynięciem na wyprawy).
Wiosennemu świętu towarzyszy wiele symboli i obyczajów. Tradycyjnie pomieszczenia dekoruje się świeżymi kwiatami oraz zdobieniami z motywami zajęcy i jajek. Piecze się chlebki w kształcie zajęcy – w niektórych krajach, jak Niemcy, czy Rosja dostaniemy je wiosną w piekarniach. W Polsce możemy zdecydować się na czekoladowe zające bądź jajka. Obchody Ostary mają radosny przebieg, libacjom z miodu towarzyszy jedzenie pieczonego zająca bądź królika, o którego pobłogosławienie prosimy wcześniej Ostarę. Uważa się, że nie powinni go spożywać jedynie zawodowi żeglarze, ma to przyciągać do nich sztormy. Uroczystości bywają odprawiane wokół ogniska rozpalonego na najwyższym wzniesieniu w okolicy. Niekiedy towarzyszy im rytualny, inscenizowany pojedynek zimy z wiosną. Pokonana zima, a właściwie jej strój, jest topiona bądź zakopywana w ziemi. Na miejscu jej zakopania sadzi się kwiaty lub drzewo.
Oczywiście nie ma obchodów wiosennego święta bez barwionych jajek! Obdarowywanie nimi przyjaciół przynosi bogactwo, płodność i pomyślność. Z pisankami związane jest też wiele wróżb. Dawniej rzucano je jak najwyżej w górę, by zapewnić, że zboże osiągnie doskonałą wysokość. Obecnie popularniejsze jest ukrywanie jajek w trawie, a następnie szukanie ich. Im więcej się ich znajdzie, tym proporcjonalnie większe szczęście będzie nam sprzyjać. Można również narysować lub opisać na skorupce surowego jajka wszystkie problemy, które chcielibyśmy pozostawić za sobą, wraz z odchodzącą zimą. Następnie stajemy tyłem do drzewa i rzucamy jajko za siebie. Jeśli upadnie przed drzewem, problemy nas nie opuszczą. Jeśli za, ale pozostanie nietknięte – nim osiągniemy sukces, będziemy jeszcze jakiś czas zmagać się z trudnościami. Najlepiej gdy jajko rozbije się o drzewo, bądź za nim. Wtedy możemy być pewni, że pozostawimy za sobą wszystko co złe, raźnie wkroczymy w nową, cieplejszą i jaśniejszą porę roku.

Żródło: http://www.asatru.com.pl/pl/content/ostara-r%C3%B3wnonoc-wiosenna-%E2%80%93-20-lub-21-marca

Podziel się wiedzą: