Przeżycia mistyczne są to potężne poziomy szczęścia, jedności z Wszechświatem, jest to poczucie bezpieczeństwa, radości, uniesienia, zachwytu, olśnienia i miłości wywołane przez różne bodźce a także procesy immanentne i transcendentne. Kiedy człowiek popada w ekstazę zachwycając się na przykład pięknym krajobrazem lub dziełem sztuki pojawia się stan szczytowy, mistyczny, największe „aha” w życiu. Ten stan pojawia się również, gdy człowiek osiąga oświecenie, do którego prowadzi go droga wewnętrznej pracy nad integracją całej własnej istoty. W końcu, przeżyciem mistycznym może być „przebudzenie ze snu każdego ranka”…

Istoty przeżywające takie poziomy bytu doznają „pełni swojego istnienia”. Mają one miejsce poza czasem i przestrzenią. Przynoszą one całkowite lub chwilowe uwolnienie się od lęków, niepokojów, strachów, itd. Osoba doznająca takich przeżyć zapomina o otaczającym świecie: traci poczucie przemijania czasu, ujawnia zdumienie, zadziwienie i…pokorę. W trakcie doznania mistycznego człowiek ma głębokie poczucie kontaktu ze światem, jedności i jednocześnie niezależności, pełnego zrozumienia rzeczywistości własnej osoby. Te przeżycia mogą być doznaniami religijnymi, rodzicielskimi, seksualnymi, głębokiej przyjaźni czy odczuwania nadzwyczajnej więzi z drugim człowiekiem. Przeżycia mistyczne pojawiają się w doświadczeniach autohipnozy, podczas ceremonii magicznych i rytualnych, praktyk buddyjskich, słuchania muzyki i wizualizacji.

Przeżycia mistyczne objawiają się niekiedy w czasie „podróży ludzkiego intelektu”. W 1888 r. ukazała się książka Camille’a Flammariona zatytułowana „Atmosfera. Meteorologia popularna”. Wydawnictwo raczej nie przeszłoby do historii kultury, gdyby nie zawierało pewnej tajemniczej ilustracji, zwanej „grafiką Flammariona”. Uznana ona została za późnośredniowieczny bądź renesansowy drzeworyt doskonale prezentujący ówczesny obraz świata. Ziemia jest płaska i oświetlana przez krążące nad nią Słońce. Na firmamencie wiszą nieruchome gwiazdy. Powyżej gwiaździstego nieba dostrzegamy inne elementy: planety, chmury, ogień. Wszystkie obracają się wokół Ziemi ruchem okrężnym wedle stale wyznaczonych sferycznych tras. Jest to obraz wszechświata powstały w czasach antyku, który w myśli europejskiej dominował do czasów nowożytnych.

Tym, co rycinę Flammariona uczyniło sławną i popularną jest umieszczona w lewym dolnym rogu ludzka postać. Tajemniczy wędrowiec pełznie po ziemi. Z wyraźnym wysiłkiem przebija się przez sferę gwiazd stałych. Trud niewątpliwie się opłacił. Jego ramiona i głowa są już poza granicą naszego ziemskiego siedliska i widać wyraźnie, że spogląda przed siebie z ogromną ciekawością oraz fascynacją. W tej scenie od początku widziano ilustrację dwóch emocji człowieka. Pierwszą jest oczarowanie pięknem kosmosu. Ludzie słowem i obrazem starali się od zawsze uchwycić jego wspaniałość a także swój zachwyt nad nim, co prowadziło i prowadzi niejednokrotnie do mistycznego przeżywania universum. Drugą emocję stanowi tęsknota, która zrodziła się przez nasze zakochanie w gwiazdach oraz przestworzach. Fascynacja, zachwyt i tęsknota mogą być doskonałym wehikułem ku mistycyzmowi życia.

Źródło: pixabay.com

Czym są przeżycia mistyczne w perspektywie ezoterycznej?

Idąc za badaczką mistyki, Evelyn Underhill, możemy wyróżnić pięć stopni ścieżki mistyka: przebudzenie, oczyszczenie, oświecenie, poddanie się i unię mistyczną. Przebudzenie otwiera ścieżkę mistyka. Ma charakter nagłej przemiany dotychczasowej jego świadomości na nową. Przemiana taka może mieć postać introwertyczną albo ekstrawertyczną. W pierwszym przypadku jest to przeżycie związane z przebudową psyche samego mistyka, a w drugim przypadku jest to przeżycie związane z nowym doświadczeniem innych ludzi i natury. W obu wersjach jest to przeżycie zintensyfikowanej miłości Bóstwa w człowieku lub w naturze w jego aspekcie zarówno immanentnym, jak transcendentnym. Konsekwencją przebudzenia jest konieczność oczyszczenia – katharsis – przede wszystkim percepcji. Oczyszczenie jest głównie samopoznaniem. Inicjuje je skrucha jako głębokie uświadomienie sobie własnego cienia. Z niej rodzi się miłość do Bóstwa, dążenie do prostoty i oderwanie od przemijających zjawisk świata. W ten sposób mistyk może osiągnąć oświecenie, doświadczenie światłości duchowej.

Efektem tego przeżycia jest pojawienie się spontaniczności w poznaniu i w życiu, i wszechogarniająca radość. Oświecenie przynosi nie tylko wizje, lecz również słyszenie głosów; jedne i drugie wyrażają się poprzez symbole. Wizje mogą być cielesne lub intelektualne, natomiast głosy mogą być słyszalne lub tylko myślane. Chociaż czasami daje się słyszeć nieziemska muzyka. Jednym słowem, postawa mistyka ma charakter introwersji. Niekiedy mistykowi dana jest możność rozmów z Bogiem pod różnymi postaciami. W duszy mistyka rodzi się cisza, milczenie i spokój. Oddaje się on modlitwom, medytacjom i kontemplacjom. Przedostatnim etapem ścieżki mistyka jest przeżycie „ciemnej nocy duszy”. Jest to doświadczenie totalnego chaosu, depresji i poczucia własnej niedoskonałości. Jest to faza ostatecznego oczyszczenia duszy człowieka. Mistyk umiera jako „stary człowiek”. W unii, czyli jedności z Bóstwem – na ostatnim etapie – rodzi się jako „człowiek nowy”.

Można ten wywód podsumować, że przez mistykę należy rozumieć świadome, transracjonalne doświadczanie przez człowieka obecności w nim i działania Bóstwa. Mistyka nie jest mistycyzmem. Ten jest ogólną postawą duchową i życiową, co prawda otwartą na doznania mistyczne. Jest to zbiór światopoglądów, które starają się poznać doświadczenia racjonalnie i je zwerbalizować.

Czym jest mistyka w perspektywie istot?

Jesteśmy zatopieni w mistyce, magii i w niepojętym. Tylko od naszej percepcji i wrażliwości zależy ile zobaczymy i odczujemy z otaczającej nas rzeczywistości. „Mistyka jest nieustającym wydarzeniem, uszczęśliwiającym uczuciem, pewnego rodzaju przeczuciem, głęboką wiedzą” – Krzysztof Maurin. Mistyka jest milczeniem, a przynajmniej do niego dąży, albowiem jak opisać słowami to, co jest poza słowem. Mistyka jest nieskończoną łagodnością i tkliwością, które wciągają w wieczne Teraz. Świadomość w przeżywaniu mistycznym jest jasna i czysta; wszystko, co się wydarza w przeżyciu mistycznym prowadzi coraz głębiej w Istnienie.

Mistyka przejawia sie w nas płomienną falą, gdy odkrywamy w sobie radość Istnienia, krystaliczną czystość naszych intencji, głęboki spokój, jedność z wewnętrzną i niezniszczalną esencją. Przeżycie mistyczne przyprowadza do nas utulenie, które jest owocem Jedni świata objawionego z życiem nieprzejawionym, wydobywa z nas ducha, który rozświetla wszystkie nasze aspekty głęboką miłością i szacunkiem dla wszystkiego co jest.

Wiedza mistyczna pochodzi ze stanu, w którym nie ma już myśli, ze stanu bezruchu, czujności, ale jednocześnie wymaga od nas olbrzymiej wewnętrznej aktywności, twórczego działania, współdziałania z Przestrzenią. Jest kontaktem z głębokim wymiarem rzeczywistości, jest wypełnianiem luk między słowami, jest połączeniem się z tym, co nie posiada formy, struktury, co jest samą przestrzenią wszechświadomości. Jest bezpośrednim kanałem ze Źródłem.

Może cię również zainteresować artykuł: 3 rzeczy, które blokują twój rozwój duchowy

Sylwa Mel

Podziel się wiedzą: