„Przyroda jest lekarzem wszystkich chorób”. Hipokrates

Z drzewoterapii można korzystać od wiosny do jesieni, gdy drzewa nie śpią. Wiele źródeł mówi o korzystaniu z drzew przez cały rok, jednak uważam, iż z szacunku do przyrody człowiek nie powinien zakłócać ich zimowego snu.

I część artykułu przeczytasz TUTAJ.

Od wiosny do jesieni to czas największych pokładów energetycznych, z których można do woli korzystać. Najważniejsze to znaleźć odpowiednie drzewo. Co to oznacza w praktyce? Czy trzeba właściwości drzew uczyć się na pamięć? Zdecydowanie nie! Na początek warto postawić na intuicję. Które drzewo dziś Cię woła? Natura doskonale wie, czego Ci trzeba. Powinieneś jednak wybrać drzewo zdrowe, pozbawione wszelkich narośli, huby drzewnej lub jemioły. Nie należy też korzystać z drzew połamanych, chorych lub uszkodzonych. Kolejnym kryterium jest wiek drzewa. Nie powinno się wykorzystywać okazów młodych i mających mniej lat niż my sami. Lepiej unikać też drzew rosnących pojedynczo w środku miasta lub przy jezdniach. Drzewa najlepiej oddziałują we wspólnocie, kumulują wtedy najwięcej energii. W przeszłości rzadko czciło się pojedyncze drzewa, o czym świadczy przekaz druidów o Świętych Gajach. Pojedyncze drzewa były częściej pomnikami lub symbolami, niż leczniczymi obiektami. Dlatego, by wybrać właściwe drzewo, zaleca się spacery do lasu lub gaju.

Przytul się do drzewa

Sposobów na pozyskanie korzyści z drzew jest kilka. Najpopularniejszym jest przytulenie się do pnia. Można oprzeć się o drzewo plecami i tyłem głowy, równocześnie dotykając pnia gołymi rękami. Można też stanąć przodem do pnia drzewa, przyłożyć do niego czoło i objąć rękami. Innym sposobem jest ułożenie się pod drzewem, opierając o nie bose stopy. Jeżeli jednak czujesz, że inna metoda pomogłaby Ci bardziej- spróbuj! Kontakt z naturą to zawsze kwestia bardzo indywidualna.

Mam kilka własnych sprawdzonych praktyk. To na przykład „spiral down” lub „siadanie na drzewie dla leniwych”, czyli położenie się plecami na ziemi i wyprostowanie nóg wzdłuż pnia drzewa. Dłonie umieszczam najpierw wyprostowane nad głową (w celu rozproszenia negatywnych emocji i stanów oraz spowodowanie jasności myśli), później wzdłuż ciała palcami do ziemi (w celu uspokojenia i uziemienia). W myślach lub na głos wypowiadam trzy razy magiczne zaklęcie:

A wszystko, co złe niech wsiąknie do ziemi,

a wszystko, co złe niech się w dobre zamieni.

Należy się wyciszyć i wsłuchać w „bicie serca drzew” oraz bicie własnego serca. Dialog z naturą to właśnie ten rytm.

Właściwości lecznicze wybranych drzew

W moim pierwszym artykule na temat leczniczych właściwości drzew, przybliżyłam Wam dąb oraz lipę, jako symbole energii męskiej i żeńskiej w świecie drzew. Dzisiaj uzupełnię Waszą wiedzę na temat ich właściwości, które mogą okazać się pomocne. Opowiem również o jesionie, który zajmuje w moim sercu szczególne miejsce, gdyż jako drzewo wspiera w sposób szczególny rozwój duchowy.

Lipa – przekaźnik energii

Pomaga odzyskać pozytywny stosunek do ludzi, przywraca spokój, odświeża umysł i dostarcza energii. Wspomaga pracę mózgu, serca oraz układu krążenia. Lipa pomaga w odblokowaniu czakr. Szczególnie pomaga na czakrę serca i czakrę trzeciego oka. Minimalizuje zmęczenie, stymuluje pracę układu oddechowego oraz krążenia. Poza tym lipy czynią nas wrażliwymi na otaczający świat. Wysuszone kwiatostany lipy mają działanie napotne i łagodzące podrażnienia. Wykorzystywane są do leczenia infekcji oraz przeziębienia. Dawniej sadzono ją przy dworach, obecnie przy domach, gdyż w jej cieniu panuje spokój i rodzinna harmonia.

Dąb – duch opiekuńczy 

Pomaga odzyskać spokój, nadzieję, moc oraz wiarę we własne siły. Wzmacnia witalność. W trudnych chwilach wspiera. Jego promieniowanie uaktywnia naczynia krwionośne. W ziołolecznictwie kora dębu stosowana jest przy krwawieniach wewnętrznych oraz chorobach przewodu pokarmowego. Redukuje stres, przywraca witalność i poprawia koncentrację oraz wzmacnia psychikę. Chroni też przed zwątpieniem, zniechęceniem oraz dodaje sił. Wysuszona kora dębu pozyskana z odrośli młodych gałązek i gałęzi ma właściwości ściągające, przeciwzapalne oraz wirusostatyczne.

Jesion – kosmiczne zrozumienie

Energie jesionu pomagają poznać i zrozumieć własne uczucia i emocje, ułatwiają ich akceptację, a co za tym idzie, również panowanie nad nimi. Znając i rozumiejąc swoje wnętrze możemy mądrze i konsekwentnie postępować oraz odważnie kroczyć ścieżką rozwoju duchowego. Jesion, obok dębu, był najważniejszym drzewem Słowian spotykanym w świętych gajach. Uważano, że spod tego drzewa tryskają często źródła mądrości. Radiesteci powiadają zaś, że rośnie on na ciekach wznoszących w miejscach mocy. Uważano również, że jest doskonałym środkiem przeciw ukąszeniom węży. Sen w cieniu jesionu miał znaczenie ozdrowieńcze i służył regeneracji organizmu.

Jesion stanowi też magiczną osłonę przed złym okiem. Z jego drewna robiono strzały do łuków. Były one celne jak żadne inne. Jego włożone pod prześcieradło liście miały pomagać, jak niegdyś sądzono, w kojeniu waśni małżeńskich. Powieszenie nad drzwiami domostwa jesionowego kija miało chronić je przed działaniem złych sił. Podobne działanie przypisywano amuletowi z zielonej kory jesionowej. Pod tym drzewem zakopywane były również pierwsze, obcięte dziecku paznokcie, dla ochrony przed złymi mocami.

Stare podania o jesionie

Jesion jest świętym drzewem, powiązanym bezpośrednio z obchodami św. Jana (Noc Świętojańska). K. Moszyński podaje, że w dniu tym w strzechy domostw zatykano między innymi jego gałązki. Drzewo to miało chronić przed wężami, dlatego często okadza się dymem jesionowym bydło przed pierwszym wyprowadzeniem na pole, „aby wąż się go nie trzymał”. Drewno z jesionu ściętego między 12 sierpnia a 16 września samym dotykiem leczy rany. Kora zaś włożona w wypróchniały ząb wybawia z niego robaka, który powoduje ból zębów. Wedle książki J.P. Biretowskiego „Wiadomość ciekawa. Każdemu wielce pożyteczna, o skutkach y mocy zbóż wszelkich, jarzyn i ziół różnych…” palenie ogni z drzewa jesionowego i jałowcowego chroniło przed zarazą. W Międzyrzecu odwar kory działa przeciw reumatyzmowi w mięśniach. Według wierzeń Słowian, pochowanie zmarłego w trumnie wykonanej z jesionu zapewniało duszy zmarłego wieczny spokój. Jesionowe gałązki były też wykorzystywane jako różdżki, a zrobione z niego krzyże chroniły noszących je przed utonięciem, były również ważnym przedmiotem używanym w rytuałach związanych z morzem i wodą. Miotły czarownic wykonywane były z jesionowego kija i brzozowych witek związanych wierzbową korą. Rzymianie poświęcali drzewo wojowniczemu Marsowi, paląc podczas poświęconych mu obrzędów jesionowe bierwiona. U celtyckich Galów natomiast, istniał zwyczaj składania mu ofiar.

Yggdrasil – święty Jesion

Centralny element kosmogonii skandynawskiej to Völuspa, opowieść o Yggdrasilu, świętym jesionie. Jest tym co święte, osią i miejscem łączącym wszystko we wspólnym ładzie w kosmosie. W mitologicznej pieśni o Yggdrasilu drzewo życia jest niszczone przez jelenie i węże symbolizujące to, co niepewne i groźne. Yggdrasil jednak żyje dzięki Nornom, podlewającym święty jesion wodą ze studni Urdand brunnen.

W mitologii skandynawskiej Yggdrasil łączy dziewięć światów. Nad nim rozpościerają się konary trzymające cały nieboskłon. Ma też trzy korzenie, które docierają do wszystkich światów. Jednym z nich czerpie soki z Asgardu. Spod Yggdrasila bije źródło Urd – nieskazitelnej wody, której łyk daje poznanie przeszłości. Pod nim mieszkają też Norny, podlewające go codziennie. Drugi korzeń Yggdrasila sięga aż do Niflhel, gdzie wąż Nidhögg podgryza go i zatruwa jadem. Gdyby nie Norny, jesion usechłby z powodu jadu, a z nim cały świat. Trzeci korzeń natomiast sięga do Jötunheim, gdzie przy cudownym źródle siedzi mędrzec Mimir. Przy Yggdrasilu mieszkają również zwierzęta: Orzeł wiedzący o wszystkim, co się dzieje na świecie; wiewiórka Rotatosk niosąca wieści między Orłem a Nidhöggiem; cztery jelenie Dainn, Dwalin, Dunair i Dyrathoor, które wraz z najróżniejszym robactwem podgryzają Yggdrasila. Tam też zbierają się bogowie, by radzić nad losami świata i sprawować sądy.

W starożytności jesion uważany był za drzewo związane z gwiazdami. Żywica jesionowa, „żółtawa wypocina” wyciekająca z nacięć na gałęzi uważana była według przekazu Pliniusza za „ślinę gwiazd”, „pot niebios”, uznawaną za „niebiańską rosę spadającą na drzewo wraz ze wschodem gwiazd” (Macioti M. I., Mity…, dz. cyt., str. 80). Również według wierzeń skandynawskich jesion ma „pień wilgotny białymi kroplami gradu; kapie z niego rosa, co w dolinach spada, stoi wieczny, zielony, u źródła Urd” (Słupecki L. P., Mitologia, dz. cyt., str. 51). Owe „białe krople gradu” na korze to oczywiście opisana już „jesionowa manna”. W wersji mitycznej „jesionowa manna” zwana hanangsfall karmiła pszczoły, zatem jest on również źródłem miodu, napoju sakralnego. Jego owoce były według mitologii germańskiej gwiazdami. Kory i liści używano do barwienia wełny na kolor żółty, a z liści warzono alkoholowy napój. Kora jesionu wyniosłego zawiera garbniki, wykorzystywane jako środek przeciwgorączkowy zastępujący chininę.

Ciekawostką dla miłośników opowiadań Tolkiena może być fakt, iż to właśnie jesion był „gwiezdnym drzewem”, na którym wzorował się Tolkien tworząc obraz Telperionu, srebrnego Drzewa Valinoru. Z rosy spływającej z jego kwiatów Varda ukształtowała gwiazdy.

***

Sylwia Wojdecka

Źródła:

M. Kujawska, Ł. Łuczaj, J. Sosnowska, P. Klepacki, 2016. Rośliny w wierzeniach i zwyczajach ludowych – Słowinik Adama Fischnera, Wrocław.

gazetapowiatowa.pl/poradniki/zdrowie/drzewoterapia/

http://www.ramotowscy.pl/strona-Mitologia_nordycka.asp