Emma siedziała naburmuszona na dachu swojego domu. Wpatrywała się w morze rozpamiętując rozmowę z tatą. Dlaczego zawsze tak jest, że ona się o niego martwi? To przecież takie męczące i nic nie daje, a psuje dzień.

Ojciec Emmy jest zapalonym motocyklistą. Ale nie takim, co jeździ sobie po trasach i zwiedza piękne miejsca. On kocha szybkość i często jeździ na wyścigi rajdowe. Nie, żeby na nie patrzeć i kibicować. To nie dla niego. On w nich bierze udział! Jest w tym dobry, ale raz miał wypadek, stracił przytomność, znalazł się w szpitalu. Tylko na jeden dzień. Ale właśnie od tego dnia Emma zaczęła się o niego martwić.

Była zła, że wyjechał całując ją z uśmiechem w czoło. Potarmosił po uchu i przytulił. Nie chciała, żeby jechał. Wolała spokojnie się z nim bawić w domu lub na plaży.

• Kiedy on jest na motocyklu czuje się szczęśliwy. Nie możemy mu tego zabierać – tłumaczyła jej mama. – Żywioł Powietrza to właśnie on. Uwielbia szybkość i ryzyko. Chciałabyś, żebym zabraniała ci wchodzić na dach lub spacerować samej po plaży?

Oczywiście, że nie chciała. Nie miała kontrargumentów dla mamy. Nie chodziło jej nawet, że może tacie czegoś zabronić. Rodzice rzadko zabraniali jej czegokolwiek. I to było w ich rodzinie piękne. Szanowanie wolności drugiej osoby.

Emma rozumiała to i zgadzała się z tym. Ale mimo to i tak martwiła się o tatę, a do głowy przychodziły najgorsze scenariusze.

• Przestań, przestań, przestań! – strofowała samą siebie.

Siedząc na dachu Emma przypomniała sobie o swoich anielskich kartach. Szybko zeszła na dół, chwyciła je spod poduszki i wybiegła na plażę krzycząc do mamy krótkie „Pa, wychodzę!”.

Piasek obsypywał rozkładane przez Emmę karty. Wiatr wsypywał go do otwartego pudełka. Fioletowy Zadkiel leżał na wierzchu, ale Emma szukała dalej. Jej uwagę zwróciła karta w jej ulubionym, niebieskim kolorze. Potężny miecz na karcie wyglądał jak ogromne drzewo. Czuć było jego moc. Błyszczał w słońcu.

• Mi..cha…el – przeczytała Emma powoli.

Na wierzchu swojej dłoni zobaczyła niebieska kropkę. Jakby laser, który spadał z góry. Spojrzała w niebo. Z góry faktycznie świecił na jej dłoń cieniuteńki promyczek. Emma uśmiechnęła się szelmowsko.

• Jestem Emma. W imieniu Najwyższego Jestem pokaż mi swoje światło! – wypowiedziała trzykrotnie regułę, dzięki której każda z istot duchowych miała obowiązek się przedstawić. Nauczyła się tego w Szkole Aniołów.
•  Jam Archanioł Michael – głos rozbrzmiał po całej plaży niby chór kilkunastoosobowy.

Cienki promień przeleciał szybko po plaży i oczom Emmy ukazał się potężny mężczyzna w zbroi z ogromnym mieczem. Wyglądał jak rycerz, ale był cały niebieski. Jego przepiękne skrzydła sięgały aż za horyzont.

• Michael, czyli Michał? – spytała Emma. – Mam w szkole Michała, na którego mówimy Misiu. Czy inne Anioły tak do ciebie mówią?

Michael zaczął rysować mieczem po piasku ukrywając rozbawienie.

• Ludzie przeważnie się mnie boją, gdy mnie zobaczą. Chciałbym, żebyś ty tak na mnie mówiła. To bardzo przyjemne. I takie śmieszne – Michael już nie mógł ukryć uśmiechu.

Emma spoważniała na chwilę. Otrzepała sukienkę z piasku i stanęła przed Michaelem wyprostowana.

• Skoro pojawiłeś się dzisiaj ty, to powiedz mi, co mam zrobić z moim tatą. Martwię się o niego choć wiem, że to głupie. Co z tym zrobić?

Anioł Michael zmienił się w silny wiatr, który zaczął mocno targać Emmie włosy. Przestraszyła się lekko, bo morskie fale zaczęły się kłębić. Stawały się coraz większe. Wiatr już mocno dął, a kłębiące się fale zaczęły zabierać plażowy piasek, centrymetr po centymetrze. Emma cofneła się dwa kroki.

• Michale! – krzyknęła przejęta już nie na żarty.

Wtem z nieba zleciała błyskawica, która niebieskim promieniem otoczyła Emmę. Zrobiła koło na piasku, które natychmiast zmieniło się w kopułę. Choć nawałnica nadal trwała, Emma patrzyła już na nią jak na film. Nie docierały do niej groźne fale, a wicher nie miał do niej dostępu.

• Ty chronisz! Ochraniasz mnie przed złem – ucieszyła się Emma. – Czy możesz tez ochronić mojego tatę?
•  Oczywiście – usłyszała z oddali – ale możesz mi w tym pomóc.

• Jak? – zapytała z przejęciem Emma.

Michael w postaci rycerza zaczął spacerować po plaży jak nauczyciel przy tablicy.

– Twoje myśli muszą być czyste. Martwiąc się wywołujesz w sobie smutne emocje pełne strachu. Wiedz jedną ważną prawdę. Jeśli masz w sobie strach, który dotyczy jakiejś sprawy, ten strach może przyciągnąć to, czego się boisz.

• Czyli kiedy się boję, że tata będzie miał wypadek, to mogę go na niego ściągnąć?
• Zaklinasz w ten sposób rzeczywistość. Wiec lepiej wyobraź sobie, że twoj tata wraca zadowolony, cały i zdrowy do domu. Co wtedy czujesz?
• Noooo…. ulgę i chyba radość
• Super! – Michael ucieszył się i zamienił w stado błękitnych motyli. – Twoja radość przyciągnie to, co sobie wyobrażasz, czyli tatę, który wraca cały i zdrowy do domu.

Emma zapomniała o troskach i pełna radości zaczęła bawić się w berka z anielskimi motylami. Plaża zamieniła się w kosmos pełny kolorowych gwiazd i planet. Emma zobaczyła jak jej energia radości odbija się od szyb krańca wszechświata i wraca do niej pomnożona przez efekt. Emma radośnie frunęła przez wszechświat. Czuła wszechogarniającą ulgę i lekkość. Raptem zauważyła, jak niebieski jastrząb bierze ją na swój kark i wspólnie lecą dalej.

• Chcesz teraz zobaczyć, co robi twój tata? – zapytał Archanioł Michael w postaci niebieskiego ptaka.
• No jasne Misiu! – zawołała w przestrzeń Emma.

Znaleźli się na torze rajdowym. Emma od razu dostrzegła tatę na czerwonym motorze. Błękitny jastrząb z dziewczynką na karku frunął tuż nad nim. Emma zachwycona krzyczała z całych sił dopingując ojca. Dojechał pierwszy do mety!

W zadartymi triumfalnie do góry rękoma Emma znalazła się znowu na plaży. Było już słonecznie, a po niedawnej burzy nie było śladu. Usiadła z ulgą na ziemi wyrównując oddech. Leżąc na piasku poczuła sierść błękitnego wilka. Zwierz położył się zadowolony przy jej boku liżąc sobie łapę.

• Dziękuję ci Misiu, że chronisz mnie i mojego tatę – powiedział Emma przytulając łeb ogromnego wilka i drapiąc go za uchem.
• Ty też możesz go chronić w każdej chwili – mruknął wilk i ziewnął. – Wystarczy, że powierzysz mi siebie i bliskich mówiąc trzykrotnie: „powierzam ci moją duszę, umysł i ciało” lub „powierzam ci duszę, umysł i ciało mojego taty, mamy”
• I to wystarczy? – Emma była zdziwiona prostotą zaklęcia.
• Kontroluj swoje myśli, zwłaszcza emocje, by nie było w nich strachu, lęku i wątpliwości. – poradził niebieski wilk. – Zamień je na ufność i wiarę, że Wszechświat cię wspiera.

Emma nadal była zamyślona.

• Widzę, że to jeszcze dla ciebie za mało – uśmiechnął się Michael przybierając ponownie postać rycerza z mieczem. – Bardzo kochasz swojego tatę, prawda?

Nie czekając na odpowiedź Michael znowu zamienił się w jastrzębia i usiadł na przedramieniu dziewczynki.

• W każdej chwili możesz wysłać niebieskiego jastrzębia, by frunął nad twoim tatą. To jego Zwierzę Mocy. Będzie go chronił na każdym kroku.

Z drapieżnego ptaka została niebieska kropka na ręce Emmy. Po chwili nie było po niej śladu.

• Mamo! – krzyczała od progu Emma – Głodna jestem!

W kuchni zamiast mamy zobaczyła tatę. Jeszcze w stroju motocyklisty uśmiechał się promiennie do Emmy. Dziewczynka rzuciła mu się na szyję.

• Gratuluję – powiedziała mu na ucho.
• Skąd wiesz, że wygrałem? – zapytał ojciec rozbawiony.
• Jastrząb mi powiedział – Emma puściła do niego oko.

Dora Rosłońska