„Jeśli chcesz zrozumieć Wszechświat myśl w kategoriach energii, częstotliwości i wibracji”. Nicola Tesla
Czym jest materia? Czy istnieją cząstki elementarne, czyli fundamentalny składnik materii? Czy zawsze będziemy „skazani” na odkrycia coraz to mniejszych cząstek? Może bardziej zasadna będzie inna teoria? We współczesnej nauce jesteśmy świadkami tendencji do powszechnego odejścia od założenia mówiącego, że podstawowy charakter materii można rozpatrywać jako substancję (cząstki, kwanty itp.), do poglądu, który zakłada, że fundamentalny charakter świata materialnego jest poznawalny tylko przez leżące u jego podstaw częstotliwość fali i kształty wzorcowe.
Objawiony nam świat wydaje się być najlepiej zrozumiany jako układy samych wzorów lub jako geometryczne konstrukcje kształtów i proporcji. Niesamowite jest to, że wiele starożytnych cywilizacji opisywało rzeczywistość, używając geometrii i muzyki, czyli nauki o zasadach proporcji częstotliwości dźwięku. Starożytni wtedy byli bardzo blisko pozycji, w której znajduje się nasza nowoczesna nauka. Profesor Amstutz z Instytutu Mineralogii Uniwersytetu w Heidelbergu powiedział:
“Środki sąsiednich komórek elementarnych w kryształach są rozstawione w odstępach odpowiadającym progom w harfie bądź gitarze z analogiczną sekwencją tonów wynikających z każdego podstawowego dźwięku. Nauka muzycznej harmonii jest w tych warunkach praktycznie identyczna z nauką o symetrii w kryształach”.
Perspektywa, do której doszła współczesna nauka posiłkująca się teorią pola siłowego i mechaniki falowej, odpowiada punktowi widzenia starożytnej geometryczno-harmonicznej wizji uniwersalnego porządku, na który składają się przeplatające konfiguracje wzorów falowych. Znany brytyjski filozof i matematyk Bertrand Russel również popierał ten punkt widzenia: „To, co postrzegamy jako różne właściwości materii, jest tak naprawdę różnicą w częstotliwości”.
Według tego podejścia składowymi materii są drgające mini fale. Dzięki przestrzennej konfiguracji i oddziaływaniu wiążącemu je ze sobą układają się w konkretne cząstki. Z tego względu można je przedstawić za pomocą konkretnych wzorów matematycznych. Kolejny, wyższy fraktalnie poziom konstrukcji materii to przestrzenne ułożenie konkretnych cząstek. Specyficzny układ protonów, neutronów i elektronów tworzy różne atomy. Z kolei wszystkie związki nieorganiczne oraz organiczne jawią się jako geometryczny układ wybranych atomów. Nasza planeta i jej zawartość są przestrzennym ułożeniem odpowiednich związków. Zmierzając w kierunku makroświata, dostrzeżemy również, że wszystkie planety, układy gwiezdne, galaktyki i ich gromady będą geometryczną konfiguracją wprost niewyobrażalnej ilości wibrujących fal. Cały kosmos drgając z określonymi częstotliwościami gra nam swoją „muzykę sfer”.
Geometria w biologii
W świecie materii ożywionej wiodąca rola geometrii i proporcji jest oczywista. W każdym związku organicznym bądź nieorganicznym wszystkie atomy podlegają ciągłej wymianie. Wszyscy z nas w ciągu następnych 5-7 lat będziemy mieli całkowicie nowe ciała. Nie pozostanie nawet jeden pojedynczy atom. Rodzi się następujące pytanie. Jeżeli założymy przemianę jako coś stałego, nieustannego, to w czym tkwi sekret wszystkich rzeczy, które wydają się nam trwałe i stabilne, co stanowi o naszej ciągłości?
W podejściu biologicznym możemy go szukać w kodowaniu genetycznym będącym narzędziem replikacji. Jednak to kodowanie nie tkwi w poszczególnych atomach (węgla, wodoru, tlenu czy azotu) będących składnikami kodu DNA. One też podlegają ciągłej wymianie. Stąd wnioskujemy, że przyczyną ciągłości naszych ciał jest nie tylko skład cząsteczkowy DNA, ale również forma jego helisy. Sekret mocy replikacji tkwi w tym kształcie. Helisę, która jest specjalnym typem regularnych spiral, tworzy się z ustalonego zbioru geometrycznych proporcji. Mogą być rozumiane, jako coś istniejącego a priori, bez żadnego materialnego odpowiednika, jako abstrakcyjna, geometryczna zależność. Architektura cielesnego istnienia jest ustalona przez niedostrzegalny dla nas świat czystych kształtów, geometrii i wibracji.
Nowoczesna biologia coraz bardziej uświadamia sobie znaczenie kształtów i powiązanych relacji kilku substancji, które mieszczą się w komórkach żywych organizmów. Dla przykładu rośliny mogą wykonać proces fotosyntezy tylko dzięki temu, że węgiel, wodór, azot, magnez i cząsteczki chlorofilu są ułożone w skomplikowany dwunastokrotny symetryczny kształt przypominający stokrotkę. Wygląda na to, że takie same składniki w jakimkolwiek innym ustawieniu nie mogą zamienić promieniującej energii światła słonecznego w substancję życia. W mitologii dwanaście najczęściej występuje jako liczba symbolizująca uniwersalną matkę życia. Ten dwunastokrotny symbol jest odpowiedni, nawet na poziomie cząsteczkowym.
Przeczytaj również artykuł: Geometria jako dyscyplina dla duchowego i intelektualnego wglądu
Z.G.
Źródło: Robert Lawlor – „Sacred Geometry: Philosophy and Practice”
Grafika: pixabay.com
