Koncepcja świata a rzeczywistość
Z poprzednich rozważań jasno wynika, że koncepcja świata, którą posługujemy się, może jedynie w większym bądź mniejszych stopniu odzwierciedlać rzeczywistość. Jednak nigdy nią nie będzie. Jako ludzie jesteśmy małym wycinkiem Przestrzeni, posługujemy się tylko jednym z wielu możliwych typów programów strukturalnych, służących zarówno jako zmysły percepcyjne do odbioru małego wycinka rzeczywistości, jak i sposoby interpretowania i nadawania znaczenia odbieranym bodźcom.
Innymi słowy, koncepcją rzeczywistości możemy nazwać zbiór informacji, wiedzy, którą posiadamy na temat świata i mechanizmów nim zarządzających. Tworzona jest za pomocą algorytmów interpretacyjnych umysłu z bodźców dostarczanych przez algorytmy wejścia (np. za pomocą wzroku lub słuchu). Im bardziej zaawansowane, rozbudowane i dokładniejsze są algorytmy wejścia, tym więcej informacji o otaczającej nas rzeczywistości odbieramy. Jednak już na tym etapie wiemy, że struktura jednostki nie ma możliwości odbioru całego spektrum rzeczywistości. Jest ograniczona swoimi właściwościami. Na przykład nasze oczy są w stanie odbierać fale tylko o określonej częstotliwości, ogromne spektrum jest niezauważalne. W tym sensie ograniczają naszą „wizyjność”.
Również, im bardziej zaawansowane są algorytmy interpretacyjne, nadające znaczenie, tym dokładniejsza, szersza jest obróbka informacji dostarczonych przez algorytmy wejścia. Za ich pomocą można tworzyć różne perspektywy nadające określony charakter rzeczywistości. Jednak nie będzie to kompletne odwzorowanie, gdyż potencjalnie każda jednostka może dostarczyć kolejnej perspektywy poszerzającej koncepcję. Oczywistym będzie, że zawsze można poszerzyć temat celowości i sensu istnienia lub znaleźć w nim wykluczające się podejścia. Uważam, że jeżeli weźmiemy pod uwagę nawet czystą mechanikę wszechświata, możemy dokładnie zbadać co najwyżej mały wycinek programów sterujących rzeczywistością. Możliwe również, że ten mały obszar w szerszej lub dłuższej czasowo perspektywie ma dodatkowe właściwości, których nie byliśmy w stanie zaobserwować przez ograniczenie do małego wycinka czasu i przestrzeni, nie tylko przez ograniczenia naszej struktury poznawczej.
Możemy jednak zadawać pytania: czy poprzez uogólnienia mechanizmów rządzących da się przedstawić „rozwodnioną” koncepcję odzwierciedlającą dokładne funkcjonowanie wszechświata? Czy może będzie ona tylko co najwyżej pełna lub będzie wydawać się pełna dla konkretnych jednostek? Zasadne jest również pytanie, skoro „wiemy, że nie dowiemy się wszystkiego, to co mamy w ogóle robić?
Uważam, że dla jednostki zasadne będzie trzymanie się swojej koncepcji, z założeniem, że nie jest to koncepcja doskonała, zawsze da się ją rozwinąć, coś do niej dodać lub nawet całkowicie przebudować. Tzn. nie przyjmujmy, że rzeczywistość wygląda tak jak nasza koncepcja na jej temat, zostawmy sobie otwartą furtkę, by z otwartym umysłem rozbudowywać swój światopogląd.
Źródło: pixabay.com
JA w swojej koncepcji
„JA” rozwija się w obrębie „swojej” (przyjętej, nie koniecznie indywidualnej, autorskiej) koncepcji, z niej wyciąga wnioski i zdobywania świadomość. Charakter tej koncepcji definiuje i wyznacza drogę naszego rozwoju. Dorobek ewolucyjny istoty zależy od jej sposobu patrzenia na świat. Nie tylko od jej działań w rzeczywistości. Oczywiście, te zależą również od jej koncepcji na temat świata. Dlatego też według mnie nad swoją koncepcją trzeba pracować, rozwijać ją i zadbać byśmy byli jej autorami. Dostosujmy ją do naszej indywidualności i bardziej świadomie kierujmy swoim życiem. W przeciwnym wypadku możemy być nieświadomi jakie cechy, treści w sobie rozwijamy.
Nie oznacza to, że mamy się odciąć w zupełności od zewnętrznych poglądów. Jednak niech stanowią dla nas tylko punkty odniesienia, inspirację lub jakąś formę weryfikacji, nie kopiujmy ich. Każdy z nas jest odrębną jednostką na poziomie struktury. O ile sądzę, że istnieje jakiś „wyższy” poziom, na którym przejawia się kolektywna świadomość, to jednak w materii jesteśmy indywidualnościami. Z perspektywy tej wszechświadomości nie ma sensu, byśmy byli jednakowymi, dokładnymi kopiami samych siebie. Dodatkowo nawet po przyjęciu cudzej koncepcji i tak będziemy interpretować ją po swojemu. W zależności od „sztywności” koncepcji pole interpretacyjne jest większe bądź mniejsze. Najważniejszy powód jest taki, że z dużym prawdopodobieństwem nie będziemy rozwijać swoich potencjałów, swoich treści, tylko cudze. Rozsądniej i bezpieczniej jest samemu weryfikować i sprawdzać to, co nam pasuje.
Nie uważam, że taki antykolektywizm może destabilizować nasze społeczeństwo. Skoro z natury jesteśmy oddzielnymi bytami oraz jesteśmy częścią natury, to jako zbiór indywidualności autorskich będziemy naturalniej i skuteczniej funkcjonować i rozwijać się zarówno jako jednostki, jak i zbiorowości. Według mnie kolektywizacja i podążanie za stadem hamuje rozwój i ma destrukcyjny wpływ dla nas.
Pozycja „JA” w koncepcji
Ważne jest postawienie swojego „JA” na piedestale w swoim świecie, obrazie rzeczywistości. Nie promuję tu egoizmu, nieliczenia się z innymi, równie dobrze możemy spełniać się z altruistycznym nastawieniem. Jednak nasz tunel rzeczywistości wpływa głównie na nas, kształtuje i rozwija naszą świadomość. „Twój świat” istnieje w Tobie i dla Ciebie, dlatego w tym znaczeniu Ty jesteś w nim najważniejszy/najważniejsza.
Koniec części ostatniej. Poprzednie części znajdziesz TUTAJ.
Chcesz nauczyć się jak radzić sobie z presją Matrixa? Obejrzyj wykład na którym Wiedźma Anja zdradzi ci tajniki magii i czynienia, które każdy problem i stres zmniejszą do małej kuleczki światła. Technika Srogiej Litości, stawianie luster i pryzmatów między nami a ludźmi, to tylko niektóre punkty tego wykładu. Kliknij, by przejść: Duch Ponad Stresem – Jak radzić sobie z presją Matrixa
Z.G.
