Postawny i silny dąb budził u Słowian wielki szacunek. Był to swoisty król drzew, z ogromną koroną i silnym duchem. Obok niego miejsce zajmowała lipa – królowa świętych drzew. Nic dziwnego, że cieszyła się ogromnym szacunkiem – długowieczna, równie okazała i piękna, dawała Prasłowianom poczucie matczynej opieki, lecząc ich dusze i ciała.

Lipa – słodkie dziewczę

Lipa to energia żeńska. Dzięki słodkiemu zapachowi, towarzyszącemu jej przy kwitnieniu, kojarzono ją ze zmysłowością i kobiecością. Zapach jej kwiatów koił nerwy i pozwalał opanować niespokojne myśli. Według Słowian, lipa – jako matka czy też żona – darzyła ich uczuciem ciepłym i opiekuńczym. W późniejszych czasach nazywano lipę „drzewem najjaśniejszej panienki”, co bezpośrednio łączyło się z kultem lipy, jako patronki kobiet.

Drzewo czyniące cuda

To miododajne drzewo cieszyło się szacunkiem u ludów słowiańskich, także ze względu na swoje silne właściwości lecznicze. Lipa pomagała na bóle zębów, choroby gardła i dziąseł, a także zwalczała niepokój. Wierzono, że nawet dotknięcie tego świętego drzewa odejmuje bólu i łagodzi wszelkie dolegliwości.

Lecznicze właściwości lipy mieściły się zarówno w sferze profanum, jak i w sferze sacrum. Słowianie, jak powszechnie wiadomo, w zależności od choroby, składali odpowiednie ofiary poszczególnym drzewom. Włoski duchowny, podróżujący w XVII wieku po słowiańszczyźnie, z niezwykłym zdziwieniem, a oburzeniem jeszcze większym, opisuje w liście do Rzymu obrzędy, które odbywały się „każdej pierwszej niedzieli, dziewiątego księżyca” właśnie wokół lipy. Opisane przez niego obrzędy, przypominają w dużym stopniu słowiańskie święta: „Wokół lipy zbierają się wówczas chrześcijanie (…) z ofiarami, darami i innymi rzeczami. (…) oni czczą to drzewo, całują je, jak święte relikwie i opowiadają, że tworzy cuda i leczy tych, którzy składają mu ofiary” (Moszyński, Kultura Ludowa Słowian).

Drzewo lipowe pomagało także Słowianom w walce ze złymi mocami. Lipowe łyko, uzda, a nawet kij z drzewa lipy praprzodkowie używane było jako sidła lub broń do walki z wampierzami, wodnikami i innymi złymi demonami. Ponadto wierzono, że – tak, jak w dęby – tak i w lipę, nie uderzają pioruny. Z tego względu uważa się lipę za drzewo obdarzone przez bogów wyjątkową sympatią.

źródło: Pixabay

Silne ukorzenienie w kulturze

Drzewo to było kojarzone ze szczególnymi miejscami kultu, aż do XIX wieku. Od świętych gajów po czasy kościołów z cegły, lipa zajmowała zawsze miejsce obok świątyni. W Polsce pozostałością po kulcie lipy, jako drzewa świętego, są nazwy miejscowości takie jak Święta Lipa, Świętolipie oraz Święta Lipka – wieś, która długie lata słynęła, jako przybytek bogów słowiańskich. Ciekawostką jest to, że w pewnej wsi starą lipę znajdującą się przy kościele, darzono tak wielką czcią, iż mówiono, że „prędzej ludzie daliby świątynie zniszczyć, a niżeli drzewo pozwoliliby porąbać”. Nawet w nazwie miesiąca lipa znalazła swoje uznanie, bowiem lipiec najpewniej nazwę swoją zawdzięcza właśnie temu pachnącemu drzewu, którego początek kwitnienia przypada właśnie na początek owego miesiąca.

Lipa to nasza dumna królowa słowiańskich lasów. To niezwykłe drzewo potrafi ukoić nerwy, ból, ale także pomaga pozbyć się złego samopoczucia. Wiele osób, które miały przyjemność usiąść w cieniu pachnącej miodem lipy, potwierdziły, że tętni w niej niesamowita energia, która leczy nie tylko ciało, ale przede wszystkim duszę.

Katarzyna Grabowska

fot. www.pixabay.com

Podziel się wiedzą: