Zjawiska Wicca nie da się opisać w prosty sposób, ponieważ nie ma ono jednolitego charakteru. W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że jest to współczesna sztuka czarów. Powtarzającym się elementem różnych definicji jest wpisywanie Wicca w szeroko pojmowany ruch neopogański, czyli kult dopasowanych do współczesnej wizji świata wierzeń przedchrześcijańskich Druidów, Celtów czy Słowian, w tym nacisk na łączność z naturą oraz konieczność przestrzegania tzw. „Prawa Wikki” stanowiącego podpowiedź moralną: „Czyń podług swojej woli, dopóki nie krzywdzisz innych”.

Współczesne kulty religijne w większości opierają się na założeniu istnienia jednego Boga płci męskiej, którego należy czcić. Jest to Bóg zazdrosny, egocentryczny, warunkujący i dozujący swą miłość, który w zależności od nastroju dozuje ją miłosiernie jedynie tym, którzy są mu posłuszni. W takiej tradycji nie ma miejsca na samodzielność ani inicjatywę – pozostaje tu jedynie biernie czekać na przychylność pana i władcy, który głaskany uniżonymi pochlebstwami podejrzanej jakości rzadko kiedy ma czas spojrzeć łaskawym okiem na nas: skromnych, codziennych ludzi.

To archaiczny obraz Boga. Przez długi czas z różnych przyczyn w wielu społeczeństwach system ten miał rację bytu, jednakże dziś wraz z rozwojem świadomości zmienia się również spojrzenie na rzeczywistość duchową. Coraz więcej ludzi pragnie doświadczać Absolutu, a nie tylko biernie patrzeć i czekać, pozostawiając odpowiedzialność za własne istnienie starszemu, siwemu panu z brodą rezydującemu na siódmej chmurze. Świeżo zrodzona wśród ludzi potrzeba ponownego przymierza z naturą zaowocowała narodzinami wielu nowych ruchów religijnych i ekologicznych nawiązujących wprost do przedchrześcijańskiego szacunku dla przyrody i tak też narodziła się m.in. Wicca, religia współczesnych czarownic i czarowników. W ten oto sposób Bóg płci męskiej zmienił się w Istotę Bytu płci obojga, zszedł ze swej chmury do nas na Ziemię i objawił się w każdym fragmencie otaczającego nas świata. Dzięki temu znów budzą się do życia siły, które pozwalają nam, ludziom, w sposób magiczny stwarzać rzeczywistość i cieszyć się nią.

Tym właśnie jest Wicca: subiektywnym i osobistym kontaktem z sacrum. Wicca to czynienie w harmonii z naturą, współbrzmienie z rzeczywistością i kształtowanie jej według własnej woli. Jest to też droga do osiągania harmonii świata wewnętrznego i zewnętrznego, celebrowanie związku Boga i Bogini jako manifestacji uzupełniających się pierwiastków współwystępujących w naturze.

„Czyń podług swojej woli”

Zjawiska Wicca nie da się opisać w prosty sposób, ponieważ nie ma ono jednolitego charakteru. W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że jest to współczesna sztuka czarów. Powtarzającym się elementem różnych definicji jest wpisywanie Wicca w szeroko pojmowany ruch neopogański, czyli kult dopasowanych do współczesnej wizji świata wierzeń przedchrześcijańskich Druidów, Celtów czy Słowian, w tym nacisk na łączność z naturą oraz konieczność przestrzegania tzw. „Prawa Wikki” stanowiącego podpowiedź moralną: „czyń podług swojej woli, dopóki nie krzywdzisz innych”.

W tradycję Wicca wpisana jest praktyka medytacji, spędzanie czasu na łonie natury oraz obserwacja i analiza zjawisk przyrodniczych. Z tym też związane są celebrowane przez Wiccan święta oparte na cyklach Słońca i Księżyca, czyli dni i noce określane jako „czas mocy”, kiedy najłatwiej wykorzystać energię drzemiącą w człowieku połączonym z przyrodą. Wszystko to służy zjednoczeniu się z naturą.

Kult Rogatego Boga i Potrójnej Bogini

Według tradycji Wicca boskość jest widoczna w każdym przejawie życia. Zakładając, że Wszechświat składa się z pierwiastka męskiego i żeńskiego, Wiccanie uznają, że wszystko, co istnieje, zawiera w sobie obie te siły. Bóg i Bogini to ich symbole:

• Pierwiastek męski ukazany jest w formie Rogatego Boga tożsamego z greckim Panem. Symbolizuje on afirmację życia i nieskrępowaną erotyczną miłość. Rogaty Bóg jest nieokiełznany, aktywny i ekstrawertyczny, ale jednak wprowadzający ład i dyscyplinę. Aspekt męski powiązany jest ze Słońcem utożsamianym z życiodajną siłą i jasnością, mocą i potęgą.

• Aspekt żeński (Potrójna, Wielka Bogini, Matka) reprezentuje bierność, intuicję, skierowanie do wewnątrz i opiekuńczość. W przyrodzie przejawem jej aktywności jest płodność oraz szeroko rozumiana życiodajność.

Wśród Wiccan bardziej akcentowany jest pierwiastek żeński. Sam ruch Wicca wpisuje się w nurt duchowości kobiecej, która reprezentuje wyzwolenie spod psychologicznej zależności od męskiej dominacji w kulturze oraz afirmację energii kobiecej i jej cielesności. Na tym założeniu bazuje stosunek Wiccan do ekologii i traktowanie Ziemi jako Bogini-Matki, której winniśmy okazywać cześć i szacunek.

Dlaczego Bogini jest Potrójna?

Bogini, w Wiccanizmie manifestuje się w trzech głównych postaciach, a związane to jest z fazami Księżyca (ma to związek z cyklem miesięcznym kobiety):

1. Pierwsza faza Księżyca to pierwszy przejaw Bogini: Panna lub Dziewica. Przypisywane są jej zalotność, uwodzicielstwo, ale też niedostępność dla mężczyzn. Jest to Bogini-Kusicielka, czasem też samotna łowczyni. Ogólne cechy Dziewicy to uczuciowość, intuicja, wolność, niezależność oraz umiejętność życia bez mężczyzny.

2. Druga faza to Matka reprezentowana przez Księżyc w pełni – kobieta ciężarna. Jest to łono wszech rzeczy, opiekuńczość i bezwarunkowa miłość. Wizerunek Matki spotykany jest w mitologiach na całym świecie; jej uosobienie to np. Gaja, Demeter, Isztar itp.

3. Ostatnia kwadra Księżyca to trzeci przejaw Bogini: Starucha. Jest to kobieta doświadczona, obdarzona mądrością życiową, a przez to stabilna emocjonalnie i duchowo. To uprawnia ją do przewodzenia wszelkim inicjacjom; szczególne znaczenie ma obecność Staruchy jako akuszerki przy porodzie.

Dlaczego Bóg jest Rogaty?

Rogaty Bóg był już obecny w wielu kulturach na całym świecie. Najstarsza znana jego postać to Pan Dzikiej Zwierzyny. Z czasem jego mit ewoluował, pojawił się jako grecki Pan, celtycki Cernunnos czy egipski Benebdżed. Z dobrego Rogatego Boga teolodzy chrześcijańscy uczynili symbol zła, co spowodowało stopniowe wykorzenienie tego obrazu. Dla pogan jednakże Rogaty Bóg to nadal dobry, boski ojciec, pan witalności i uciech życia.

Istotne jest, by wiedzieć, że symbole Rogatego Boga i Potrójnej Bogini to archetypowe aspekty męskości i kobiecości we Wszechświecie, a nie ich konkretne manifestacje.

Czynienie

Wiccanie łączą się w grupy, które kultywują obrzędy inicjacyjne, sabaty, misteria itp., ale też są osoby praktykujące samotnie. Bardziej tradycyjni Wiccanie uważają, że taka samotna praktyka jest już wyjściem poza ogólny nurt i nie zasługuje na używanie nazwy Wicca.

Niezależnie od tego należy zaznaczyć, że nieodłącznym elementem wszystkich odłamów tej tradycji jest rytuał magiczny. Nie ma tutaj ostatecznych autorytetów ani ksiąg, które mogłyby stanowić święty drogowskaz, jednakże nie stanowi to żadnej przeszkody – Wicca czerpie inspirację z natury; przyroda uczy nas o istnieniu, cyklu życia i śmierci, a magia jest darem Bogów. Bogini Wicca jest Boginią Magii, a uprawianie magii jest częścią jej kultu.

Kodeks etyczny Wiccan

„Nie wolno ci używać magii do czegokolwiek, co mogłoby spowodować czyjąś krzywdę, a jeśli, to tylko w takim przypadku, aby zapobiec większemu złu, uwolnić kogoś od zguby, i musisz to robić tylko w taki sposób, żeby umniejszyć czyjąś krzywdę” („The meaning of Witchcraft”, Gerald B. Gardner”).

Magia jest naturalną częścią wszechświata. Choć praktykowano ją od zawsze, przez lata piętnowania w naszej kulturze, nie jest to obecnie widoczna ani popularna praktyka. Magia może służyć uzdrawianiu, zdobywaniu miłości, przyciąganiu powodzenia materialnego oraz pokonywaniu problemów. Magii można używać także do mniej szlachetnych celów, takich jak np. sprowadzanie na kogoś śmierci, chorób, nieszczęść itp. To ostatnie jest sprzeczne z filozofią Wiccan, gdyż wiedzą oni, że wysłana energia wraca pomnożona o efekt. Jeśli ktoś rzuci negatywny urok, musi liczyć się z konsekwencjami, a czyniąc zło, zaburzamy równowagę Wszechświata.

Tutaj należy uważać – częstokroć pojęcia dobra i zła są subiektywne. Ambitny, młody mag może czynić podług swej woli w najlepszej wierze, a to w konsekwencji może okazać się odwrotne do zamierzonego celu. Przykładowa sytuacja: czarownica, ubiegając się o przyjęcie do pracy może posłużyć się magią, by zwiększyć swoje szanse. Jeśli zostanie przyjęta, w konsekwencji jej działania może się okazać, że nie dostanie się do tej pracy ktoś inny – to już wykracza poza ramy tzw. „białej” magii i jest wątpliwe moralnie. Innym przypadkiem jest łamanie czyjejś woli w najlepszej wierze, czyli „robienie komuś dobrze” na siłę. Na powyższych przykładach widać, że skutek czynienia nie zawsze jest oczywisty, dlatego praktyka ta wymaga dojrzałości, wielkiej ostrożności, pokory i szacunku. Zwłaszcza na początku drogi warto mieć przy sobie wsparcie, np. osobę o wyższym stopniu wtajemniczenia, która może posłużyć radą i doświadczeniem.

Wicca nie uznaje pojęcia grzechu i kary. Każdy jest kowalem własnego losu – cokolwiek uczyni, sam zmierzy się z konsekwencjami. Doświadczenie uczy, że popełniamy te same błędy, aż przyswoimy lekcję. Z powyższym wiąże się też uznanie przez większość Wiccan reinkarnacji – dusza człowieka odradza się, dopóki nie osiągnie doskonałości.

***

Agnieszka Róża

fot. www.mystickaltymes.com