Dojrzałość duchowa oznacza holistyczne i realistyczne rozumienie sensu własnego istnienia oraz taką filozofię życia, która zmierza do optymalnego rozwoju. Innymi słowy, to zdolność człowieka do rozumienia samego siebie, która pozwala na postawienie sobie pytań dotyczących tajemnicy własnego wnętrza. Szuka wtedy odpowiedzi kim jest, skąd pochodzi czy dokąd zmierza. Duchowość taka, oparta o określone wartości, może stać się centralnym systemem zarządzania ludzkim życiem. Rozwinięcie sfery duchowej pozwala na zajęcie dojrzałej postawy wobec samego siebie, własnego życia oraz wobec otaczającej rzeczywistości. Bardzo często, aby wypracować w sobie taką głębię życia sięgamy po substancje psychoaktywne pobudzające naszą psychikę, wierząc, że odmienne stany naszego umysłu szybciej zaprowadzą nas do celu. Czy jest to prawdą, że wykorzystując różne metody stymulacji naszej świadomości w prosty sposób osiągniemy pełnię swojego człowieczeństwa? A może to raczej niebezpieczna droga na skróty, która wyprowadzi nas na manowce?
Może cię również zainteresować artykuł: Substancja psychoaktywna – nasz przyjaciel czy wróg?
Duchowość psychodeliczna
We współczesnym świecie nie można po prostu mówić o duchowości, lecz trzeba dokładnie określić, o jaki jej rodzaj nam chodzi. Ludzie mający dostęp do niemal wszystkich wyznań i systemów kultu z całego świata, mogą samodzielnie wytworzyć niezinstytucjonalizowaną, składającą się z wielu elementów quasi-religię. Nowym i popularnym ostatnimi czasy nurtem wydaje się być duchowość psychodeliczna.
W swojej istocie opiera się ona na doświadczeniu psychodelicznym, czyli empirii poszerzonej świadomości, którą wywołuje przyjęcie substancji psychoaktywnej. Środek psychodeliczny (psyche — dusza, delos – ujawniać) ma ukazać naturę duszy i umysłu. Doświadczenia tego rodzaju przypominają przeżycia mistyczne i religijne. Na duchowość psychodeliczną składają się charakterystyczne motywy i przekonania mogące wypływać m. in. z doświadczeń wywołanych przez substancje psychoaktywne. Najistotniejszym z nich jest przeświadczenie, że materialny świat jest tylko iluzoryczną zasłoną skrywającą prawdziwą, wieczną i ostateczną rzeczywistość. Kluczową jawi się też myśl o jedności osobistej jaźni i kosmicznego źródła, niczym w indyjskim twierdzeniu o tożsamości atmana z brahmanem. Psychodeliczny pogląd o boskiej naturze człowieka, łączy się z buddyjską koncepcją, zgodnie z którą każdy człowiek ma naturę Buddy. Innym elementem składającym się na duchowość psychodeliczną jest przekonanie o korelacji wszystkich elementów wszechświata i miłości jako zasady wszystko spajającej.
Doświadczenia takie i ich odbiór przez jednostkę są bardzo indywidualne. Nie każda osoba może dzięki substancjom aktywującym świadomość wieść bardziej „uduchowione” życie. Często możemy obserwować smutne mijanie się psychodelicznych ideałów z rzeczywistością.
Mądrość przyrody
Rytualne użycie roślin psychoaktywnych oraz wydzielin zwierzęcych w plemiennych środowiskach indiańskich i religiach pierwotnych jest sprawą powszechnie znaną. Wystarczy przywołać stosowanie świętych grzybów w Meksyku czy też somę Hindusów. Rdzenny użytkownik tych naturalnych substancji jest osobą w pełni rozumiejącą duchowe światy i moc przyrody. Jeśli natomiast zwykły człowiek pragnie ich poznania, a tym samym zrozumienia samego siebie, potrzebuje pomocy przewodnika. Aby stać się osobą prowadzącą ceremonie ze świętymi roślinami, czy zwierzętami, potrzebna jest swoista inicjacja szamańska, by w nich uczestniczyć – wystarczy otwarty umysł.
Moc płynąca z natury umożliwia dostęp do pierwotnych pokładów tajemnej wiedzy. Obserwujemy wtedy przyjemność obcowania z przyrodą, zrozumienie i zjednoczenie się z nią. Takie psychodeliczne doświadczenie ma charakter transformujący, a uczestnik ceremonii powraca jako „prawdziwy człowiek”. Zatem spożycie substancji o właściwościach psychoaktywnych w kontekście rytualnym waloryzowane jest więc pozytywnie, jako prawdziwe doświadczenie duchowe.
Ceremonie szamańskie łączą się z podróżą samoświadomości i spotkaniem z najwyższym. Człowiek rozpoznaje samego siebie jako współtwórcę, a tym samym wychodzi ze złudzenia pojedynczego bytu, powracając w uniwersalną całkowitość stanu boskiego. To połączenie z własnym źródłem, będące podstawą duchowości psychodelicznej, wiąże się z inną postulowaną nazwą dla środków psychoaktywnych – enteogeny (teo– bóg, en– wrzucać w coś).
Warto tutaj zauważyć, że przyjmowanie substancji pobudzających świadomość dzieli się wyraźnie na rytualne i rozrywkowe, przy czym przed tym drugim wyraźnie się ostrzega. Drugi podział mówi o naturalnym produkcie i syntetycznych, niebezpiecznych odpowiednikach. Należy również wystrzegać się wszelkiego rodzaju wewnętrznego przymusu stosowania tychże środków, bo pamiętajmy, że człowiek uzależniony kieruje się destrukcyjną filozofią życia, a w różnego typu używkach szuka zapomnienia i ucieczki od rzeczywistości.
Ludzie potrzebują doświadczania niesamowitości, obcowania z czymś większym od nich samych. Chcą wyjść poza zwyczajny, znany świat i skierować się ku tajemnicy boskości. Duchowość psychodeliczna w tym wydaniu nie stanowi jednak bezkrytycznej pochwały bezrozumnego stosowania środków psychoaktywnych.
Może cię również zainteresować artykuł: Medyczna marihuana i jej niewykorzystany potencjał
Magdalena Głowacka
Źródła:
fragile.net.pl/home/jak-w-kalejdoskopie-duchowosc-psychodeliczna-w-kinie-wspolczesnym/
frondalux.pl/substancje-psychoaktywne-a-ezoteryka/
