Mamy już za sobą krótkie omówienie struktur, w których rozwijamy się. W tej części nakreślę najciekawsze, w mojej opinii, spojrzenie na ten temat. Mianowicie przeanalizowanie go z perspektywy świadomości jako relacji ze Źródłem, Absolutem, Wszechświatem.

Wspominałem o Źródle jako mechanizmie zarządzającym w sposób pośredni i bezpośredni wszechświatem. Sposób pośredni odbywa się poprzez istoty. Tego typu ingerencja odbywa się np. przez osobę, która wykorzystuje posiadane potencjały, możliwości do wprowadzania określonych treści, idei do społeczeństwa. Idee te opracowuje w umyśle, następnie, poprzez spisywanie ich, przekazy ustne lub sztukę, sprowadza na poziom przestrzeni materialnej. Stąd następne osoby dokonując interpretacji tych treści tworzą swój odpowiednik w umyśle. Niektóre z tych koncepcji wywołują rewolucje w całych społeczeństwach. Nowe odkrycia naukowe, czego przykładem jest wynalezienie silnika parowego lub internetu, diametralnie zmieniły sposób funkcjonowania naszej cywilizacji. Czasami ingerencja przybiera bardziej dosłowną formę rewolucji, np. francuskiej. Z innych mogą powstać religie, światopoglądy, filozofie. Niekiedy mają mniejszy zakres oddziaływania, dotykają pojedyncze jednostki. Kolejną formą ingerencji jest sadzenie drzew lub w nieco szerszej perspektywie, materializowanie (wprowadzanie w materię) idei dbania o środowisko naturalne.

Powstaje pytanie, czy istnieje w tym wolna wola, na ile ingerencja Źródła jest zaplanowana i czy nie ma od niej odwrotu? Gdzie w tym świadomość, wolna wola? Przedstawię poniżej dwie hipotezy, które mogą być pomocne w odnalezieniu odpowiedzi na tego typu pytania.

Pierwsza hipoteza, zstępująca, mówi o tym, że struktury „niższe” dopasowują się do „wyższych”, przy czym na szczycie tej hierarchii jest przestrzeń matrycowa i zawarta w niej czysta świadomość. Wytyczne przekazywane są „z góry”. Z perspektywy osobowości impuls „sterujący” wychodzi z indywidualnej fragmentacji Absolutu. Jednak sposób, w jaki zostanie zrealizowany, zależy od struktury oraz jej stopnia „uświadomienia”, umiejętności interakcji z Przestrzenią zarządzaną przez Źródło w sposób bezpośredni, poprzez prawa fizyki. Przy czym, nie mam tu na myśli obecnego modelu świata proponowanego przez współczesną, akademicką fizykę, ale realne mechanizmy rządzące Przestrzenią. Osobną sprawą pozostaje pytanie czy ludzki umysł może w sposób prawidłowy określić, zdefiniować te mechanizmy? Czy zawsze pozostaniemy zdani jedynie na tymczasowe modele, które odzwierciedlają obecny stan nauki i zostają częściowo lub całkowicie obalane przez następne pokolenie? Czy może jednak uda się uchwycić sedno tego mechanizmu, zinterpretować go tak, by później był jedynie rozbudowywany, pogłębiany? Wracając do hipotezy zstępującej, w jej przypadku realizacja „poleceń” następuje poprzez przekodowywanie impulsu zaczynając od Absolutu, poprzez zindywidualizowany fragment świadomości wszechświata, do „wyższych”, a następnie „niższych” struktur. W tym przypadku również otoczenie, środowisko w którym jednostka znajduje się współoddziałuje z nią umożliwiając realizację „wytycznych”.

Druga teoria, wstępująca, mówi, że generacja świadomości zachodzi „od dołu”. Człowiek znajduje się w określonych okolicznościach i w zależności od nich oraz predestynacji genetycznej, ogólniej – właściwości struktury, którą posiada, zbiera doświadczenia. Dzięki temu wytwarza i wzbogaca swoją zindywidualizowaną świadomość oraz powiększa jej całościową pulę. W tym przypadku przesył informacji jest w kierunku przeciwnym do poprzedniego.

Źródło: pixabay.com

Nie proponuję wyboru między tymi dwoma, pozornie, wykluczającymi się teoriami, ani nie skłaniam się bardziej ku żadnej z nich. Moją ewentualną sugestią może być jedynie to, by określić jak oddziałują na nas te dwa poglądy. W zależności też od przyjętego modelu, zbudowanego wokół jednej z tych teorii, zbieramy innego rodzaju doświadczenia. Nasz umysł inaczej interpretuje sytuacje, w których znajduje się, świadomość inaczej się rozwija. Może warto dokonać ich syntezy, uprzednio wyrobić perspektywę, z której nie widać sprzeczności między teorią zstępującą a wstępującą? Może lepiej wprowadzić kolejną lub zupełnie inaczej podejść do tego tematu?

Przytoczyłem akurat te dwie teorie również z innego względu. Sądzę, że na ich przykładzie w miarę czytelny sposób można opisać zasygnalizowane w pierwszej części cyklu zagadnienie spójności na poziomach. W jednym i drugim przypadku następuje przepływ, przesył informacji pomiędzy strukturami. Skuteczność oraz precyzja tego przesyłu zależy od stopnia świadomości poszczególnych ciał. Można także wyciągnąć wnioski, że wzrost świadomości, czyli również większa integracja ze Źródłem, mechanizmem sterującym rzeczywistością wpływa na okoliczności, środowisko, w którym się znajdujemy. Jako, że w przyjętym modelu przestrzeń strukturalna nie jest jednorodna, oraz struktury w poszczególnych frakcjach przestrzeni strukturalnej (energetycznej, materialnej, mentalnej) podlegają innym prawom, to sposób interakcji poszczególnych przestrzeni z nami zależy od stopnia uświadomienia odpowiednich struktur. Nie mam na myśli koniecznie jakiś „cudownych, boskich” interwencji zmieniających przestrzeń. Może się to odbywać w bardziej „przyziemny” sposób. Poprzez rozwinięcie świadomości ciała energetycznego naturalna może stać się chęć przebywania w otoczeniu posiadającym odpowiednią energetykę oraz umiejętność wyczuwania charakterystyki tej przestrzeni lub nawet forma postrzegania jej, w efekcie prawdopodobna jest przeprowadzeka do bardziej naturalnego środowiska, z dala od wielkich aglomeracji miejskich. Większa świadomość własnego ciała fizycznego powoduje często zmianę nawyków żywieniowych, dzięki „słyszeniu” i rozumieniu jego potrzeb. Wzrost świadomości umysłu może skutkować świadomym doborem treści intelektualnych, których sobie dostarczamy, czyli dosłowną zmianą przestrzeni mentalnej, w jakiej się znajdujemy. Uzyskanie spójności na poziomach, czyli dostosowanego do indywidualnych potrzeb struktury określonego stopnia świadomości otwiera kanał, połączenie między istotą a Źródłem, pośrednio (poprzez Źródło) między istotą a środowiskiem. Doładowywana jest ona przez swoje „źródłowe” potencjały. Spełnia swoją rolę (tak samo jak np. część roślin, oprócz indywidualnych właściwości produkuje tlen), dzięki temu mechanizmy przestrzeni działają na nią budująco, wspierają i wspomagają ją.

Czym jest według mnie rozwój świadomości i co on daje?

Jest to intencjonalne budowanie swoich struktur oraz nauka interakcji z Przestrzenią (środowisko, otoczenie, inne jednostki, całe społeczności), tak aby świadomość osobowa jak i jej cała pula rozwijała się w jak najbardziej optymalny sposób. Umożliwia podejmowanie decyzji, które mogą zaprowadzić do wyznaczonych przez nas punktów. Pomaga w poznaniu swoich możliwości, lepszej komunikacji z sobą, z wszystkimi strukturami, znalezieniu odpowiedzi na pytanie kim jestem? Ułatwia odkrycie swoich potencjałów oraz rozwijanie ich w wyznaczonym przez nas kierunku.

Z poczynionych dywagacji wynika również, że model rzeczywistości jakim się posługujemy na co dzień wpływa na to, w jakim kierunku będzie rozwijała się świadomość. Ponieważ składa się on z programów interpretujących wszystkie sytuacje, jakie nas spotykają, więc definiuje wnioski wyciągnięte z przebytych doświadczeń. Czyli, kształtuje, rozwija świadomość określonymi, charakterystycznymi dla siebie bodźcami. Zatem, ważne jest, aby znać swój światopogląd, wiedzieć jak go kształtować, jakie ma oddziaływanie na nas, jakich treści dostarcza, jeśli chcemy stać prawdziwymi panami swojego losu.

Koniec części trzeciej, ostatniej.
Część pierwsza artykułu jest dostępna tutaj
Część druga artykułu jest dostępna tutaj

Z.G.

Podziel się wiedzą: