„Szacunek, to uznanie godności osoby ludzkiej – kogoś drugiego i swojej własnej. Zasadą jest tu wzajemność, gdyż każda osoba ma prawo do uszanowania (…) Aby szanować innych, trzeba jednak najpierw nauczyć się szanować siebie samego.”

Brigitte Beil

Definicja szacunku autorstwa Brigitte Beil wydaje mi się najpełniejsza, najbardziej oddaje sens tego słowa. Pozwolę sobie jednak z uszanowaniem autorki cytatu rozszerzyć prawo do szacunku na wszelkie Istoty żyjące we Wszechświecie, zwierzęta, rośliny i na wszystko co żyje i manifestuje swoje istnienie.

Zacznijmy zatem od określenia co rozumiemy pod pojęciem szacunek dla siebie samego. Każdy z nas ma swoje własne upodobania, poglądy, swój stosunek do szeroko rozumianego świata. Szanować siebie to postępować według własnych autonomicznych zasad z narażeniem na niepopularność tych poglądów oraz nas samych. Jeżeli szanujemy siebie to absolutnie nie porównujemy się do nikogo. Z założenia nie jesteśmy ani lepsi ani też gorsi ponieważ jesteśmy po prostu sobą. Szacunek jest przekonaniem, że nasze życie jest najważniejsze, że warto pracować nad tym, by czuć się zadowolonym z samego siebie, ze swojego życia, ze swojej indywidualności. Jest przekonaniem, że jest się godnym szacunku, sukcesu, szczęścia i miłości. Szacunek to także dbałość o własne ciało i psychikę.

Kiedy nauczymy się szanować siebie, łatwiej przyjdzie nam szanować innych. Zarówno słowem jak i czynem. Szacunek do innych przejawia się w grzeczności na co dzień w stosunku do swoich bliskich i wszystkich, z którymi się stykamy w naszym życiu codziennym. To uważność, troska i czas jaki dajemy drugiej osobie. To szanowanie poglądów innych ludzi dotyczących polityki, religii i innych dziedzin życia. To szanowanie naszych rodziców, dzieci, nauczycieli, mistrzów i przełożonych. Nie musimy ich wszystkich lubić czy uwielbiać ale szanować powinniśmy bezwzględnie. Szanując siebie i okazując szacunek innym, sami zdobywamy szacunek innych. To system naczyń połączonych.

Szacunek a rozwój duchowy

Podążaj za trzema rzeczami: szacunkiem dla innych ludzi, szacunkiem dla siebie oraz odpowiedzialnością za wszystkie swoje czyny – mówił Dalajlama w swoich osiemnastu zasadach życia.

Nikt nie jest samotną wyspą. Wszyscy jesteśmy częścią wielkiego Oceanu Wszechświata. Człowiek, który nie szanuje innych, naraża się na samotność, alienację. Pozostając niejako na bocznym torze własnego życia, staje się uboższy o bogactwo doświadczania i odrabiania lekcji ścieżek swojej Duszy w relacjach z innymi istotami. Jego Duch nie może wtedy prawidłowo wzrastać. Człowiek, który nie szanuje siebie, nie będzie w stanie nauczyć się szacunku dla innych.

Jest jeszcze odpowiedzialność za swoje czyny. Kiedy zrozumiemy, że każdy z nas posiada wolną wolę i to od nas zależy jak żyjemy, przestaniemy obwiniać innych za swoje błędy. Uświadomimy sobie, że kontrolujemy swoje postępowanie i jesteśmy odpowiedzialni za kreację własnego życia. Przyjmując taką prawdę stajemy się odpowiedzialni za siebie i swoje życie, szanując prawdę w nas.

Szacunek dla środowiska, w którym żyjemy nie jest tylko kaprysem grupki zapaleńców. Ziemia jest naszą Matką, która dała nam życie, schronienie, pożywienie i wszystko to, co jest nam do życia potrzebne. Niestety człowiek przez swój rozwój cywilizacyjny i zaspakajanie swoich wybujałych potrzeb Ego zaczął ją zbyt intensywnie eksploatować. Na szczęście coraz więcej obudzonych istot znowu zaczyna postrzegać Ziemię jako Matkę Żywicielkę, dostrzega piękno przyrody i widzi bezwzględną konieczność jej ochrony. Zaczynamy się pochylać nad czystością powietrza, roślinnością i ginącymi gatunkami zwierząt. I to jest właśnie szacunek dla naszej Matki Ziemi. A zaczyna się tak banalnie. Od segregowania domowych śmieci, kamienia dzikich kotów i gaszenia światła. Jest ważny, ponieważ kiedy odejdziemy, nasze dzieci i wnuki będą musiały mieszkać w pozostawionych przez nas warunkach. Niszcząc Ziemię, niszczymy naszych potomków. Eksploatując ponad miarę, okradamy następne pokolenia. I to nie tylko z bogactw naturalnych, ale z możliwości realizowania marzeń. Kiedyś człowiek szanował przyrodę, czuł się jej częścią. Ta symbioza była na tyle silna, ze człowiek był w stanie komunikować się z naturą wibracyjnie i rozumieć każdą istotę na ziemi. Poprzez rozwój ego i zanik szacunku do przyrody człowiek został pozbawiony, a raczej sam się pozbawił jasnosłyszenia, jasnowidzenia i bezpośredniej komunikacji z informacjami od Gai.

Szacunek jest fundamentem do miłości i tolerancji. Te wartości to podstawa w rozwoju duchowym.

Przypomnijmy sobie wszystkie pozostałe Zasady Reiki:

I Zasada REIKI : Właśnie dziś nie złość się;

II Zasada REIKI : Już do dzisiaj nie martw się;

III Zasada REIKI : Właśnie dziś bądź wdzięczny;

IV Zasada REIKI : Właśnie dziś pracuj uczciwie.

Co je wszystkie łączy? Tak naprawdę wszystkie mówią o SZACUNKU, zarówno dla siebie jak i dla całego Wszechświata. Piąta Zasada REIKI spina wszystkie pozostałe przepiękną klamrą.

Zasady REIKI to drogowskazy do naszego rozwoju duchowego, do poprawy jakości życia, do odnalezienia własnej drogi życiowej, do odnalezienia SIEBIE.

Kochani, całą energię jaka wzbudzi się jeśli Ktoś przeczyta którykolwiek z artykułów o Zasadach REIKI dedykuję, żeby z łatwością i radością potrafił zastosować je w życiu i żeby pomogły mu w rozwoju duchowym, zgodnie z wolą i mądrością Jego Duszy.

Marlena Pietruszka

fot. www.institut-pure-hypnose.com