Od najdawniejszych czasów istnienia ludzkich cywilizacji, ci, którzy posiadali wyższą wiedzę i umiejętności udzielali wskazówek tym, którzy takich wskazówek szukali. Nauczanie takie nazywamy tajemnym, a udzielaną naukę – tajemną lub okultystyczną. Powszechnie wydaje się, że należy szukać mistrzów wiedzy duchowej gdzieś w świecie, na przykład w Tybecie czy Indiach. Nic podobnego, nie trzeba odwiedzać aśramów czy innych miejsc kultu, aby odnaleźć źródło wiedzy tajemnej. Każdy szczerze dążący do poznania nauk wyższych prędzej czy później osiągnie wtajemniczenie. Istnieje bowiem prawo naturalne, które nie pozwala zatajać przed szukającymi należnej im wiedzy. Lecz istnieje również prawo stanowiące, że nie wolno nikomu wyjawić wiedzy tajemnej z tego, do czego jeszcze ten ktoś nie dojrzał. Wiedza duchowa dostępna jest dla każdego ale…
Co jest ważne dla początkującego adepta wiedzy duchowej?
Początek stanowić powinien nastrój duszy, tak zwana „ścieżka czci”, a mianowicie oddanie dla prawdy i poznania. Tylko ktoś, kto posiada taki nastrój i intencje może stać się uczniem nauk tajemnych. Następny warunek wymaga od ucznia wzmożonego rozwijania własnego życia wewnętrznego i niepoddawanie się wpływom świata zewnętrznego. Człowiek goniący od jednego wrażenia świata zewnętrznego do drugiego, stale szukający „rozrywki”, nie znajdzie drogi do wiedzy tajemnej. Ale jednocześnie adept wiedzy tajemnej nie powinien tracić wrażliwości dla świata zewnętrznego. To znaczy, powinien być otwarty, na to, co mu świat oznajmia i objawia, gdyż w ten sposób rozwija swoją zdolność poznawczą. W tym miejscu należy podkreślić bardzo wyraźnie, że wszelkie poznanie zdobywane jedynie dla wzbogacenia własnej wiedzy, jedynie dla nagromadzenia w sobie skarbów, sprowadza ucznia z wyznaczonej drogi, natomiast wszelkie poznanie zdobywane dla uszlachetniania ludzkości i rozwoju światów posuwa go o jeden krok naprzód. Każda idea, która nie stanie się dla adepta ideałem, zabije w jego duszy jakąś siłę; każda idea, która stanie się jego ideałem, stworzy w nim siły życiowe. Kolejnym warunkiem rozwoju duchowego jest przestrzeganie wewnętrznego spokoju. Można to ująć w takie mniej więcej słowa: „ zafunduj sobie co jakiś czas chwile wewnętrznego spokoju i ucz się w tych chwilach odróżniać istotne od nieistotnego. ”Po prostu uczeń wiedzy tajemnej wyłączać się musi na krótki czas z życia codziennego, aby zająć się czymś zupełnie innym niż sprawy codzienne. W takich chwilach badacz sam musi ujrzeć jakby z wyższego punktu widzenia, to co przeżył w ciągu dnia, albowiem tylko wtedy może oddzielić sprawy istotne od nieistotnych. W ten sposób „pojawia się” w uczniu człowiek wyższy, obok człowieka powszechnego, którym jest. Ten wyższy człowiek pozostaje tak długo w ukryciu, póki się go nie obudzi przez doświadczanie pracą introspekcyjną. Wypełnianie powyższej pracy sprawia, że adept staje się spokojniejszy, nabiera pewności we wszystkich aspektach swojego życia, żadne zdarzenia nie są w stanie wyprowadzić go z równowagi. Powoli zaczyna kierować sam swoimi sprawami, a coraz mniej poddawać się okolicznościom i wpływom zewnętrznym. Przyswaja sobie zupełnie nowy pogląd na świat. Można powiedzieć za Steinerem, że ten „wyższy człowiek” stanie się wtedy „wewnętrznym władcą”, który pewną ręką kieruje sprawami człowieka zewnętrznego. To on, wyższy człowiek, sprawia, że istota zatapia się we własnym wnętrzu, w czysto duchowym świecie, które teraz wypełnia całą jego duszę. Steiner tak opisuje ten stan: „Z początku (człowiek) zatopiony jest zupełnie w świecie myśli. Dla tej cichej czynności myślowej rozwinąć musi żywe uczucie. Musi nauczyć się kochać to, co mu nasuwa duch. Wkrótce też przestanie odczuwać świat myślowy jako mniej rzeczywisty aniżeli otaczające go przedmioty dnia codziennego. Zaczyna obchodzić się z myślami jak z przedmiotami w przestrzeni. A wtedy zbliży się do niego chwila, w której odczuwać zacznie to, co mu się objawi w ciszy wewnętrznej pracy myślowej jako coś wyższego, bardziej rzeczywistego niż przedmioty w przestrzeni. Dowie się, że w tym świecie myślowym wypowiada się życie. Pozna, że nie czcze mary żyją w jego myślach, lecz że przez myśli te przemawiają do niego ukryte jestestwa. […] Rozpoczyna się dla niego drugie życie. Spływa przez niego strumień życia boskiego, bosko-uszczęśliwiającego. 1”
Taki stan kontemplacyjny, a nawet medytacyjny ucznia jest drogą do poznania nadzmysłowego. Medytacja powoduje w nim zupełną przemianę, tak iż zaczyna on tworzyć nowe wyobrażenia o rzeczywistości a w konsekwencji, otrzymuje nowe siły do życia.
Przeczytaj również: Oblicza duchowości, a pułapki na drodze dochodzenia do niej
1) Rudolf Steiner – „Jak osiągnąć poznanie światów wyższych”
Sylwia Mel
Grafika: pixabay.com
