Gdy Akademia Ducha stawiała pierwsze kroki już wtedy o moje uszy obiło się jego nazwisko. Niektórzy z dumą nosili kształty z drewna, które dla nich wyrzeźbił. Wzmacniały ich moce, percepcję, zgłaśniały intuicję.

Hasło „domy kopułowe” wymawiane było w środowisku z szacunkiem, jako genialny plan na idealną przestrzeń do rozwoju duchowego. Był dla nas mędrcem, z którego wiedzy korzystaliśmy i nadal korzystamy.

Gdy przyszło mi zrobić z nim wywiad o kompasach Ki, byłam mocno zaciekawiona kim jest Wojciech Sergiel. Moim oczom ukazał się człowiek o ciepłym spojrzeniu, który z zafascynowaniem ale i spokojem opowiadał o swojej pasji. Urzekło mnie zdanie, które wyjaśniało dlaczego wymyślił domy kopułowe. Swego czasu oglądał film o domach, które zabijają. Niektórzy może podeszliby do tego filmu jak do ciekawostki i zapomnieli za godzinę o przesłaniu. Ale wrażliwość Sergiela i jego odpowiedzialność jako architekta za losy ludzi, zmieniła wtedy na zawsze jego punkt widzenia.

• A jeżeli ja robię domy, które zabijają? To niedopuszczalne – mówił z pasją. – Musiałem natychmiast to sprawdzić. Co więcej, musiałem wymyślić dom, który da ludziom dobrą energię i szczęście.

Miał w sobie wrażliwość i chęć pomocy. I jako architekt i jako terapeuta.

Kiedy analizował ze mną mój kompas Ki, jego ciepły głos układał mi w głowie puzzle mojej osobowości i relacji z bliskimi. Wszystko rozjaśniało się przy każdym jego słowie. Przy pysznej herbacie i z kotami Sergiela na kolanach poznawałam siebie. A on tylko patrzył się ciepło i z uśmiechem, czując jak się wewnętrznie zmieniam. Był szczęśliwy, że pomaga.

Rzadko które spotkanie z człowiekiem powoduje, że dochodzi się po nim do siebie przez kilka dni. Tak było u mnie po wizycie u Wojciecha Sergiela

Co takiego mnie w nim urzekło? Przede wszystkim dobroć i miłość do każdej istoty. Determinacja, by swoim doświadczeniem, pracą i dociekaniem uchylić ludziom nieba. Temu się poświęcił.

Miał jedno marzenie, które oczywiście uparcie realizował, mówiąc o nim na swoich wykładach w całej Polsce. Prowadził medytacje, podczas których tworzył Kopułę Miłości nad Polską. W środku kuli, na amarantowym kole, pojawiał się biały orzeł jako Zwierzę Mocy chroniące nasz kraj. Zawsze w południe, gdy w Krakowie słychać było hejnał.

– Gdyby tak każdy Polak o tej godzinie wszedł w taką medytację, stworzylibyśmy niesamowicie trwałe pole ochronne nad Polską. Kopułę bezpieczeństwa – mówił ze scen różnorakich sympozjów, konferencji, wykładów.

30 września 2016 roku został pochowany w Łodzi. Ludzie nadal z dumą noszą na piersiach magiczne kształty jego autorstwa. W Gabrielni, akademiowym Miejscu Mocy, powstają domy kopułowe, gdzie będziemy prowadzić nasze wykłady i rytuały Akademii Ducha. Wielu z nas swoje kompasy Ki trzyma w szufladach z tymi najbardziej osobistymi rzeczami. Choć nie ma już Sergiela na ziemi, jego piękna energia miłości do człowieka i świata płynie nadal. W każdym jego znaku, każdej kopule, każdym kompasie. Każdym naszym wspomnieniu o nim.

Może trwać też dzięki zbiorowym medytacjom Kopuły Miłości. Każdego dnia w południe. Widząc nas medytujących uśmiechnie się ciepło czując jak Polska i my wewnętrznie się zmieniamy. Będzie szczęśliwy, że pomógł.

Dora Rosłońska

Podziel się wiedzą: