Krwiściąg Mniejszy
(Sanguisorba Minor)
Jest to wiecznie-zielona roślina przyprawowa i lecznicza, dostarcza świeżych, jadalnych liście przez cały rok, nawet podczas bardzo ciężkich zim. Był znany już plemionom słowiańskim i germańskim. Dawniej był sadzony we wszystkich dobrze zaopatrzonych ogrodach ziołowych (jako roślina lecznicza i warzywo). W średniowiecznej Europie była stosowana jako przyprawa oraz do aromatyzowania alkoholi. Była „ulubionym ziołem” przez Francisa Bacona, a wyróżniana przez Thomasa Jeffersona, została przywieziona do Ameryki północnej razem z pierwszymi angielskimi kolonistami.
Sałatka z niej, była bardzo popularna w elżbietańskiej Anglii. Członkowie szlachty często podawali gościom kielichy wina z liśćmi pływających w nich, sądzili, że dodaje to klasy i elegancji. Żołnierze pili dawniej herbatę z krwiściągu, ponieważ wierzyli, że nie otrzymają po niej żadnych ran, a te które otrzymają nie będą śmiertelne. Uważano ja dawniej za lekarstwo na dżumę i była jednym z 21 ziół łączonych i macerowanych w winie, na tonik przeciw dżumie.
Aromatyczne liście zawierają znaczne ilości wit. C. Obecnie, często jest sadzona w ogrodach jako roślina ozdobna. Świeże, młode liście i kwiaty mają lekki smak, podobny do smaku ogórka. Jedynie młode, liście powinny być używane do potraw, ponieważ z wiekiem stają się gorzkie. Zioło należy stosować świeże lub mrożone, suszone – traci smak. Najlepiej zbierać je przed kwitnieniem, a korzeń jesienią, w drugim lub trzecim roku uprawy.
Liście posiekane z bazylią i oregano, mogą być dodawane do ziołowego sosu vinaigrette. Mogą być używane do sałatek, marynat, sosów i zimnych napojów.
Liście krwiściągu mogą być również wykorzystane do posypywania potraw zapiekanych, dodawane do dipów, zup (do których dodaje się zwykle koperek, oregano lub bazylię).
Można używać jej zamiennie z liśćmi mięty lub bazylii pospolitej w niektórych recepturach – w zależności od zamierzonego efektu. Liście dobrze komponują się z rozmarynem i estragonem. Roślina jest jednym z siedmiu tradycyjnych składników „zielonego sosu” z Frankfurtu.
Posiada te same właściwości co (Sanguisorba officinalis).Wzmaga apetyt, poprawia trawienie, działa odkażająco, ściągająco, napotnie, przeciwkrwotocznie, przeciwbiegunkowo.
Mrozoodporna bylina z rodziny Rosaceae, pochodzi z środkowej Europy, północno-zachodniej Afryki, Kaukazu i zachodniej Syberii. Osiąga wysokość od 20-100 centymetrów. rośnie na suchych, słonecznych, wapiennych łąkach.
Kwitnie od czerwca do września, jest zapylana przez pszczoły, owoce dojrzewają od lipca do października. Rozmnaża się też wegetatywnie poprzez podziemne kłącza.
Roślina może być też uprawiana w domu na słonecznym parapecie, jak bazylia lub szczypiorek. W pojemniku preferuje pH gleby pomiędzy 6,1 – 7,5, wymaga stanowisk słonecznych lub pół-cienistych, ziemi średnio żyznej, wilgotnej i przepuszczalnej. Jest stosunkowo odporna na suszę i rośnie przez cały rok, liście są łagodniejsze w smaku,
kiedy roślina jest uprawiana na glebie wapiennej.
Bardzo głęboko zapuszcza korzeń, dlatego może być trudna do przesadzenia. Roślina miododajna i żywicielska dla larw rzadkiego motyla Spialia sertorius.
Jeśli szukasz rośliny najwyższej jakości polecamy Ci oficjalne konto MagicFind na Allegro:http://allegro.pl/sklep/7405661_magickfind
MagicFind
