Sporo wiemy o Bogach greckich, jeszcze więcej o bóstwach starożytnego Egiptu, a raczej niewiele o naszych lokalnych, starych bóstwach, którym cześć oddawali nasi pra-bracia Słowianie. Tę niewiedzę zawdzięczamy działaniom najwyższych dostojników religii chrześcijańskiej. Kiedy słowiańskie ludy Europy poddano chrystianizacji, zadbano, by słuch zaginął o Panteonie Bogów Słowian. Zachowało się bardzo mało dokumentów mówiących o pradawnych Bogach i wierzeniach średniowiecznych Słowian. Wielu badaczy próbowało odtworzyć hierarchię słowiańskiego panteonu i udało się to z niezłym skutkiem i dlatego, coś niecoś już wiemy.

W myśl przysłowia „swego nie znacie, cudze, chwalicie” postaram się wam przybliżyć pradawnych Bogów Słowian.

Perun – najpotężniejszy Bóg Słowian

Poznajcie Peruna – Boga zwanego Gromowładnym – Boga piorunów i Boga wojny.

Jego atrybuty to pioruny, siła i skuteczność na polu bitewnym. Imię bóstwa, Perun znaczy „ten, który uderza”. Perun często utożsamiany jest ze świętym drzewem Słowian – dębem. Dąb uznawany był za symbol siły, mądrości i boskiego nieprzemijania.

Kroniki ruskie opisują Gromowładnego jako męża w sile wieku, o siwej głowie i złotych wąsach. Wierzono w to, że ma on moc wywoływania błyskawic poprzez potrząsanie swą brodą, bądź uderzanie bronią. Orężem Peruna był Młot Perunowy, który miał mieć moc sprowadzania deszczu i zwycięstwa nad wrogiem, chorobą i złymi duchami. Jak na boga wojny przystało, Perun władał też innego typu broniami: toporem, maczugą, oszczepem, bądź tzw. strzałkami piorunowymi — skamieniałymi belemnitami, które zdaniem ludu jeszcze do XIX w. były zastygłymi w kamieniu piorunami. Broń boga miała moc obalania drzew, rozcinania skał i burzenia wrogich fortec.

Perun jest z pewnością bóstwem tzw. pozytywnym i stanowi przeciwwagę dla bóstw „podziemia”. Słowiańskie plemiona traktowały tego boga jako swojego sojusznika, który zawsze pomoże odnieść zwycięstwo w boju i pobłogosławi obfitością plonów.
Symbolem Gromowładnego na terenie całej Słowiańszczyzny był znak sześcioboku foremnego, którego każdy wierzchołek łączy się ze środkiem. Znak ten umieszczano na belkach powały, wierząc, że uchroni domostwo przed uderzeniem pioruna i nawałnicami.

Jak na potężnego Boga przystało, Perun miał towarzyszkę życia, Peperunę zwana także Dodolą. Perperuna władała deszczem, i do niej to składano modły o deszcz potrzebny, aby plony były obfite.

Perun jako naczelny Bóg słowiański, czczony był przez lokalne plemiona słowiańskie pod różnymi postaciami i imionami. Występował jako Świętowit, Jaryło i Rujewit.

Świętowit oznaczał potężnego pana władającego mocą nadprzyrodzoną. Świętowit był przedstawiany jako czterogłowe bóstwo. Czterogłowe przedstawianie Świętowita miało związek z symbolicznym znaczeniem czwórki, którą można postrzegać jako doskonałość i zamkniętą całość.
Słowianie znad Bałtyku przedstawiali Świętowita z atrybutem w postaci rogu, który był symbolem władzy i cykliczności przemijania w przyrodzie. Bóstwo to kojarzone było z atrybutami militarnymi, takimi jak koń i broń. Stąd właśnie domniemanie badaczy, że Świętowit to lokalne uosobienie Peruna.

Wśród Słowian połabskich czczony był Jarowit. Był to bóg młodzieńczej, potężnej siły. W źródłach białoruskich zwany był Jaryłą. Przedstawiany jako postać z ludzką twarzą, w białej szacie, na pięknym, białym koniu z kłosami zbóż w dłoniach. Do tego boga modlono się, prosząc o zwycięstwo w boju, a także o obfite plony. I Jarowit to kolejne uosobienie Peruna.

Te same atrybuty i podobna rytualistyka, pozwalają postawić hipotezę, że Perun był Bogiem wielopostaciowym, i w zależności od regionu nazywany inaczej.

Weles – Bóg magii i zaświatów – najpotężniejszy przeciwnik Peruna

Weles, zwany również przez niektóre plemiona Wołosem, to adwersarz Peruna. Równie potężny, jak on, ale zdecydowanie mniej pozytywny i pomocny. Weles był „po ciemnej stronie mocy”. Pełnił też niewinne funkcje, był np. opiekunem bydła i gospodarstwa, gospodarskiego dobrobytu.
Wołos, według wierzeń słowiańskich, był zwierzchnikiem miejsca do którego udają się dusze zmarłych – Nawii. Bóg ten był wyobrażany jako postać siedząca wśród korzeni Drzewa Kosmicznego. Wołos był bogiem magii, klątw, wiedzy tajemnej. Bóg ten opiekował się też rzemieślnikami i poetami. Pomimo tego, że Weles, był przeciwnikiem Peruna, nie był postrzegany negatywnie.

Zoomorficznym wcieleniem Welesa na terenie prawie całej słowiańszczyzny, był Żmij. Miał on postać gadzią, przypominającą mitycznego smoka. Żmij opiekował się wodami i obsianymi polami, prowadził walki z wrogimi demonami. Miewał też ogniste romanse ze Słowiankami, których owocem byli potężni synowie. O tym, iż było to zoomorficzne wcielenie Welesa, świadczy też fakt pilnowania przez niego wejścia do Wyraju wężowego (czyli do welesowskich Nawii). Folklor pamięta tę istotę, zarówno jako bóstwo opiekuńcze, jak i niebezpiecznego antagonistę, któremu czoła stawiali rycerze.

Hipostazami Welesa mogły być też inne bóstwa, nazwane Trzygłowem i Trojanem. Kult Trzygłowa uprawiany był przez Słowian połabskich i pomorskich. Trojan był czczony przez Słowian wschodnich i południowych. Bóstwa te przedstawiano z trzema głowami, ponieważ przypisywano im panowanie nad trzema światami: wodą, niebem i podziemiem.

Cdn…

Może cię również zainteresować artykuł: Czym są AGMY? Poznaj mantry słowiańskich bogów

A jeśli czujesz silne połączenie z energią swoich Słowiańskich korzeni i chciałbyś odkryć moc swoich przodków w swoim wnętrzu, to zapraszamy do obejrzenia webinaru: SŁOWIAŃSKA MOC – Odkryj dziedzictwo przodków. Doceń krew, która płynie w twoich żyłach, w trakcie którego, nie tylko poznasz tradycje Słowiańskie i przepiękną Słowiańską Magię Ludową, ale  także przepisy kulinarne zapewniające dobrobyt i szczęście, Słowiańskie zaklęcia obronne i ochronne, niezwykłe sposoby na obudzenie kreatywności i wiele więcej. Kliknij w link lub poniższe zdjęcie, by dowiedzieć się więcej.

Marlena Pietruszka

 

Źródło: www.slawoslaw.pl/bogowie