Dzisiaj kobiety fascynują, inspirują, a przede wszystkim pokazują wszystkim, jak ogromna kryje się w nich moc. A jaka była kreacja kobiet w czasach naszych Praprzodków? O naturze Słowianek mówi się, że jest zagadkowa i tajemnicza; wręcz baśniowo magiczna. Nasi Prasłowiańscy bracia okrywali wielką czcią kobiety, jako matki i żony. Nawet w tak zamierzchłych czasach, zdawano sobie sprawę z wielkiej siły, jaka drzemie w tym pozornie wątłym ciele.

Tajemnicza, jak noc

Postać kobieca od zawsze była owiana efemerycznym woalem magii i tajemniczości – zupełnie jak noc. Takie skojarzenie może mieć konotacje z naturą Księżyca, tańczącego po nocnym niebie.

Księżyc od niepamiętnych czasów kojarzony był z energią żeńską. Nie inaczej było u naszych przodków. Już wtedy odkryto szczególne powiązanie naszego satelity z kobietą, a wszystko to przez obserwację cyklu menstruacyjnego, który trwa około 28 dni — czyli tyle, co pełny cykl księżycowy. Symbolem płodności i kobiecości we wczesnym średniowieczu jest tzw. Lunula, czyli ozdobny wisior w kształcie półksiężyca. Przewleczony przez rzemień lub umieszczony na sznurku ze szklanymi paciorkami, miał zapewniać kobiecie przychylność bogów i otoczyć ją opieką.

Nocą także przytrafiały się najczęściej koszmary. Wiele z najstraszniejszych demonów z mitologii słowiańskiej ma postać kobiety. Można przypuszczać, że jest to spowodowane skojarzeniem kobiety z istotą o zdolnościach magicznych, niezrozumiałych. Respektowano wszystko to, czego nie sposób było zrozumieć. Przykładami takich demonów są najbardziej znane Leśne Baby – demony przypominające starą, brzydką kobietę, mieszkającą w ciemnych lasach, natomiast kobieta, która zmarła śmiercią tragiczną, nienaturalną stawała się zmorą, marą, kikimorą (szyszymorą). W przypadku takiej śmierci odprawiano szczególny rytuał przy pochówku, ciało palono (w późniejszych czasach, gdy pochówki ciałopalne nie były już praktykowane, układano zmarłą twarzą do ziemi), a grób przykrywano kamieniami.

Wiedząca

Rola kobiet w medycynie w czasach Prasłowian była ogromna i nieoceniona. To kobiety posiadały monopol na wiedzę z zakresu botaniki, zielarstwa i zdrowia. Powołanie kobiet w tych odległych czasach nie kończyło się tylko i wyłącznie na macierzyństwie. Po okresie menopauzy kobieta stawała się znachorką, zyskując na szacunku. Jako matrona rodu miała wówczas potężne znaczenie – nie tylko posiadała ogromne życiowe doświadczenie, ale także potrafiła uleczać zarówno ciało, jak i duszę poprzez czary, zaklęcia i modły. Wspomnieniem dawnych zielarek i uzdrowicielek są teraźniejsze tzw. ”Mądre Baby”, czy też Szeptuchy.

Żona, matka i bogini

Kobiety w czasach pierwszych Słowian były rdzeniem każdej rodziny. To one wydawały na świat potomków, opiekowały się nimi, a często oddawały swoje życie, by dać początek nowemu. Nic zatem dziwnego, że jako najważniejszą osobę w domu uważano matronę rodu. To ona rozpalała i podtrzymywała – tak ważne w życiu Słowian – domowe ognisko.

Co ciekawe, kiedy ojciec wydawał swoją córkę przyszłemu mężowi, otrzymywał zapłatę od jej przyszłej rodziny, gdyż zdawano sobie sprawę, jak ważna jest rola kobiety, i jak bardzo ucierpi dom, gdy jej zabraknie. Panowało wówczas powiedzenie, że bogaty jest ten, któremu urodziły się dwie córki.

Kobieta była ważna nie tylko w życiu codziennym, ale także w życiu religijnym. W panteonie słowiańskim znalazły się też miejsca dla kobiety – bogini. Jedną z najważniejszych była Mokosz – bogini deszczu, mokrej pogody i burz. Opiekowała się kobiecością i kobiecą sferą. Kojarzony jest z tym także kult Księżyca. Co ciekawe kult Mokoszy, jako Matki – Bogini był na tyle silny, iż po chrystianizacji zastąpiono go kultem Matki Boskiej. Jeszcze do niedawna na Kaukazie, na widok księżyca w nowiu, modlono się właśnie do Maryi.

Kolejnym ciekawym aspektem jest to, iż samą naturę kojarzono z kobiecością, bowiem tak samo rodziła i opiekowała się, darząc miłością swoje dzieci. Bezpośrednie skojarzenie mogło wynikać też z obserwacji zmienności natury ze zmieniającym się cyklem życia kobiety.Natomiast uderzenie pioruna w ziemie, podczas pierwszej letniej burzy, uważano za akt miłosny boga Peruna z Matką Naturą.

Z jednej strony tajemnicze i zagadkowe, a z drugiej strony silne, konsekwentne, stąpające twardo po ziemi i troskliwe. Były matkami, boginiami, demonami, Wiedzącymi. W słowiańskich kobietach pierwiastek siły fizycznej i duchowej był idealnie wyważony. Ta potężna moc jest w każdej z nas, przekazywana z pokolenia na pokolenie, od czasów naszych Praprzodków, po dziś dzień.

Przeczytaj również: Czym są Agmy? Poznaj mantry słowiańskich bogów!

Katarzyna Grabowska

Grafika: https://www.deviantart.com

Podziel się wiedzą: