Słońce wita nas każdego dnia swoim blaskiem. Codziennie rozświetla niebo, ogrzewa planetę i dodaje jej energii. Nie tylko my uważamy, że jest niezbędne do życia. Dawniej, ludy starożytności były tak mocno związane z gwiazdą, że oddawali jej cześć, składali pokłony i budowali świątynie.
Słońce zwykle uważane jest za mężczyznę, a księżyc za kobietę. Wyjątkiem jednak jest Egipt i część zachodniej Azji. Koncepcja kobiecego słońca rządziła także północną Eurazją. Ciała niebieskie, takie jak komety, planety, gwiazdy i oczywiście słońce, budziły respekt i lęk we wszystkich krajach. Podobnie było podczas zaćmień, powodowały one wśród starożytnych wielkie zdziwienie i zakłopotanie. W wielu kulturach starożytnych cywilizacji słońce odgrywało szczególną rolę. Czczone było tam, gdzie brakowało boga nieba, a zwłaszcza tam, gdzie gwiazda była postrzegana jako wyznacznik czasu.
Słońce jako największa gwiazda na naszym niebie
Słońce urodziło się około 4,6 miliarda lat temu. To niewiarygodnie dawno, w szczególności biorąc pod uwagę czas, w którym ludzie znajdują się na Ziemi. Umiejscowione jest w sercu Układu Słonecznego, gdzie jest zdecydowanie największym obiektem. Zajmuje aż 99,8% masy przestrzeni zespołu ciał niebieskich. I jest około 110 razy większa niż średnica Ziemi, bez problemu milion zielonych planet zmieściłoby się w Słońcu. Temperatura gwiazdy osiąga prawie 5500 stopni Celsjusza, a niewyobrażalnie więcej osiąga w rdzeniu – ponad 15 milionów stopni.
Jaki wpływ ma na nas blask Słońca?
Oczywiście wiadomo, że blask gorącej gwiazdy działa na nas pozytywnie. Leczy depresję sezonową, reperuje wygląd skóry, dodaje witaminy D i rzecz jasna poprawia nastrój. Ale ekspozycja ciała na światło dzienne ma wpływ także na to, ile melatoniny wytwarza nasz mózg. Nawet serotonina znana nam jako hormon szczęścia, wydzielana przez szyszynkę, powstaje w momencie wystawienia organizmu na działanie promieni słonecznych. Oczywiście nie można przesadzać z czasem przebywania na dworze w gorące dni. Nieostrożne, nadmierne narażenie na słońce, może spowodować uszkodzenie i przedwczesne starzenie się skóry. Możemy także zniszczyć siatkówkę oka i narazić się na zbyt nadmierną utratę wody i soli z organizmu.
Źródło: pixabay.com
Starożytny kult solarny
Większość prehistorycznych populacji posiadała jakiegoś boga Słońca w swoich religijnych ramach. Jednakże Majowie, Egipcjanie, Rzymianie, Sumerowie oraz Indianie uważali gwiazdę za coś wyjątkowego. Taniec Słońca był dla czarnoskórych ważnym rytuałem, a Majowie i Sumerowie budowali specjalnie obserwatoria. Ci ludzie postrzegali Słońce przede wszystkim jako źródło życia, ale także jako źródło śmierci i surowej kontroli. W niektórych przypadkach religia skupiała się na kulcie samego słońca, a w innych była częścią większego planu. Znaczenie słońca dla starożytnych ludów jest jasne w ich opowieściach i wierzeniach. W każdym z krajów, w którym rozświetlona masa utożsamiana była z władcą, zarówno wyższych, jak i niższych światów, słońce postrzegane było jako światło i życie. Zrównane z wszechwidzącym okiem, które surowo strzeże sprawiedliwości.
KULTURA MAJÓW I AZTEKÓW
Starożytne kultury Azteków i Majów, opierały w dużym stopniu swoją religie na kulcie ciał niebieskich. Opracowały one dość złożone kalendarze na podstawie nieba, a ich świątynie typu Machu Picchu w Peru, były związane z kultem słońca. W miejscu tym, słupy znane jako Intihuatana służyły do oznaczania przesilenia zimowego. Właśnie w tym dniu, w którym rozpoczynał się festiwal Inti Raymi. Podczas rytuału starożytni wiązali słońce, aby zapobiec krótszym dniom i jego ucieczce w stronę północy. Natomiast w Mexico City w miejscu o nazwie Teotihuacan, dwie małe piramidy nazwane imieniem Słońca i Księżyca, dostosowane są do gromady zwanej Plejadami. Gromada ta zwiastuje dzień, moment w którym słońce znajduje się w zenicie.
Aztekowie w związku z kultem słońca, składali ofiary w formie ludzi. W ten sposób chcieli udobruchać i odnowić słabnącą energię ich ukochanej gorącej gwiazdy.
Przeczytaj także: Czakramy niebieskiej planety, czyli o miejscach mocy na świecie
RZYMIANIE
W późniejszym okresie historii Rzymu, uwielbienie Słońca stało się bardzo ważne wśród społeczności. Kult ten wyznawało tylu ludzi, że został nazwany „monoteizmem słonecznym”, czyli innymi słowy, całkowitym kultem słońca. Prawie wszyscy bogowie w tym okresie mieli cechy podobne do słonecznych, nawet Jezus nabył cechy popularnych bogów rozświetlonej gwiazdy. Święto Sol Invictus, zwane Niepokonanym Słońcem, było popularną tradycją obchodzoną 25 grudnia przez większą część społeczności. Święto to i religia trwała dopóki chrześcijanie nie zastąpili go celebracją narodzin Jezusa Chrystusa.
STAROŻYTNE INDIE
Surya, hinduski bóg słońca, był uważany w Vedach jako wszechwiedzące bóstwo, które obserwowało dobre, jak i złe działania. Przeganiał nie tylko ciemność, ale także złe sny i choroby. Bohaterowie rozżarzonej gwiazdy oraz królowie, zajmowali centralne miejsce w indyjskiej mitologii. Niegdyś istniejąca dynastia królów słońca, charakteryzowała się spokojną i zupełnie odmienną mentalnością od wojowniczych królów księżyca.
Bransoletki z kamienia słonecznego oraz innych kamieni i minerałów znajdziesz w naszym sklepie
LUDY Z EPOKI NEOLITU
Kamienie Stonehenge były zbudowane w 3100 r. p.n.e. Mimo, że powstały w epoce neolitu, to idealnie dopasowują się do położenia słońca na horyzoncie podczas przesilenia letniego i zimowego. Znajomość cyklu księżycowego, słonecznego i kalendarza ponad pięć tysięcy lat temu, utożsamiana była z siłą i bogactwem. Wiedzę tę wykorzystywali przywódcy do kierowania ludem i rozporządzania momentu siewu i zbioru plonów.
EGIPCJANIE
Starożytny Egipt jest najprawdopodobniej najbardziej znaną kulturą, w której czciło się Słońce. Gwiazdę uosabiali w bogu Ra, który stał się dominującym bóstwem w religii egipskiej. Ra był stwórcą wszystkich form życia, przedstawiany był najczęściej w postaci człowieka z głową sokoła, na której widniał dysk przypominający słońce. Chociaż stwórca był najbardziej znanym bogiem słońca, wśród ludów pojawiały się odłamy, które oddawały cześć pochodnym Ra. Niektórzy modlili się do Atena, bóstwa które przedstawiane było w postaci tarczy słonecznej z promieniami opływającymi Ziemię. Tak więc, niezależnie od tego, jakie bóstwo czcili starożytni Egipcjanie, wszyscy reprezentowali w jakiś sposób świecącą gwiazdę.
Takie cechy jak – suwerenność, siła, dobroczynność, sprawiedliwość i mądrość – są kluczowe dla każdej grupy religijnej. To właśnie one zdecydowały, że słońce stało się głównym budulcem wielu poglądów. Słoneczne bóstwa, bogowie uosabiający słońce, byli suwerenni i wszechwiedzący. Dlatego właśnie, gwiazda stała się priorytetowym elementem lub była utożsamiana z Najwyższym Bóstwem.
Przeczytaj również: Starożytna technika patrzenia w Słońce, dzięki której uwolnisz swoje wewnętrzne moce!
Aniela Frank
Źródła:
https://www.britannica.com/topic/sun-worship
http://www.reviewofreligions.org/2306/ancient-sun-worship/
http://thespiritscience.net/2016/07/02/4-ancient-cultures-that-worshipped-the-sun/
http://westudent.tripod.com/sunhistory.html
https://www.space.com/58-the-sun-formation-facts-and-characteristics.html
https://www.unitypoint.org/livewell/article.aspx?id=9a64f6ba-8855-44dd-82d7-fe32b00f4e06
http://alternativa-za-vas.com/en/index.php/clanak/article/sun-affects-health
https://www.britannica.com/topic/nature-worship/Celestial-phenomena-as-objects-of-worship-or-veneration#ref421066
