Pradawne ludy skandynawskie mocno wierzyły w integrację rzeczywistości z istotami z legend i mitów. W ich świadomości nie istniała granica oddzielająca świat materialny od duchowego. Bogowie i magiczne istoty, stanowiły nieoderwalną część zwykłej codzienności i przebiegu życia wszystkich wikingów. 

Wiedza dotycząca obrzędów, praktyk magicznych i wyznania Wikingów opiera się głównie na źródłach pisanych, legendach oraz zwykłych przypuszczeniach. W dawnych państwach skandynawskich ludność stanowczo wierzyła w legendy czy mity. Przeciętny człowiek nie miał pojęcia jak przeciwstawiać się magicznym istotom i zjawiskom, które mógł napotkać podczas wędrówki. Dlatego powstawały tak liczne osady. Ze światem zewnętrznym kontaktowano się głównie podczas wypraw wojennych lub handlowych, a rolę łączników z codzienną rzeczywistością przejęli handlarze, czarownicy i kapłanki. To właśnie oni opanowali wiedzę, która pozwalała im na walkę z siłami zła.

Magia i jej zasady

Praktykami magicznymi w dawnej Skandynawii zajmowały się głównie kobiety, nazywane przez miejscowych Völva. Mężczyźni, którzy wkraczali na ścieżkę czarnoksięstwa mogli narazić swoją męską dumę, ponieważ podejrzewano ich o zniewieściałość, a to była pogarda dla rodu dzielnych i nieustraszonych wojowników. Wikingowie specjalizowali się głównie w magii runicznej, jednak znali i nierzadko używali innych odmian: seidr, spae oraz galdr. Dla każdej z tych dziedzin bardzo ważnym elementem był rytm. Sztukę magiczną seidr, można porównać do szamanizmu – znachorka otrzymywała informację dotyczącą przyszłości od przodków i duchów. Dzięki temu mogła zapobiegać chorobom, przepowiadać przyszłość i rzucać klątwy, a nawet wskrzeszać zmarłych. Galdr – jest odmianą seidr, która należała do samotników. Ta dziedzina mogła być uprawiana przez mężczyzn bez utraty godności. Polegała ona na rytuałach muzycznych, które wprawiały w trans, warzeniu eliksirów i trujących mikstur, oraz rzucaniu uroków na umysł przeciwnika. Spae natomiast powiązane było z podróżami astralnymi, zielarstwem i lecznictwem.

Może cię również zainteresować artykuł: Sprawdź z jakimi magicznymi mocami się urodziłeś, zgodnie ze swoim znakiem zodiaku

Kobiety, które zajmowały się magią, musiały posiadać silną osobowość. W czasie rytuałów były narażone na opętania lub gniew widziadeł. Reprezentowały one zwykłą ludność w niematerialnym świecie podczas składania próśb, jak i upiory w świecie ludzi w trakcie przekazywania wizji. Z tego powodu wieszczki plemienne były bardzo szanowane, nikt nie próbował kwestionować ich umiejętności jak i stanowiska. Pradawne czarodziejki zamieszkiwały lasy i obrzeża osad, mogły liczyć na intymność, żyły na własnych zasadach, a ludność bez wyraźnego powodu ich nie nachodziła. Posiadały również charakterystyczne części ubioru, nie rozstawały się z peleryną, kapturem i rękawicami. Każda część stroju wykonana była ze skóry zwierzęcej, ponieważ wierzono, że człowiek noszący futro, zyskuje względy u bogów lub dostęp do ich mocy.

Wikińskie Mojry

Mojry wywiodły się z mitów, jednak magia Wikingów ma mnóstwo z nimi wspólnego. Kobiety, które potrafiły i z własnej, nieprzymuszonej woli przędły, były bardzo lubiane przez bogów niosących dobrobyt i szczęście. Skandynawskie ludy nazywały takie panny Nornami. Norny posiadały szczególne moce. Potrafiły zsyłać na śpiących koszmary senne, a przede wszystkim tworzyły magiczne runy. Narzędzia tak niezbędne w Wikińskiej magii. Taka żona nie tylko mogła sprowadzić na rodzinę przychylność dobrych bogów, ale również tworzyła kolorowe tkaniny, zamykając w nich magię. Zależnie od użytych odcieni, materiał nabierał rozmaitych właściwości. Niezwykłe płótna służyły jeszcze przed narodzinami potomków. Ciężarne kobiety z pomocą Norn rysowały na materiałach swoją krwią magiczne znaki, następnie palono tkaninę, popiół mieszano z ulubionym napojem i wypijano. W ten sposób ochronna magia mogła dosięgnąć niemowlę, aby zapewnić mu bezpieczną drogę na świat.

---

Zestawy grawerowanych run

---

Magiczny kamień słoneczny

Wikingowie byli znani ze swoich morskich podróży, pokonywali ogromne dystanse na otwartych wodach. Przebywając tak ogromne odległości, kierowali się głównie światłem słonecznym, kierunkiem wiatru, fal oraz blaskiem gwiazd. Chociaż byli bardzo zdolnymi żeglarzami, ich podróże i wyprawy dodatkowo były utrudnione gęstymi mgłami czy bardzo często zachmurzonym niebem. Przy takich warunkach pogodowych obserwacja nieba była praktycznie niemożliwa. Tajemniczy kamień słoneczny pradawnych Wikingów pełnił rolę przyrządu nawigacyjnego. Minerał ten jest odmianą przezroczystego kalcytu, który potrafi rozdwajać promień świetlny. Właściwości tego kamienia powodują, że kryształ staje się ciemny bądź jasny, w zależności od polaryzacji światła, jakie na niego pada. Wikińscy żeglarze nastawiali kamienie kalcytu, przy przejrzystym niebie, aby łapać pozycje słońca w momencie gdy jaśniał kryształ. W chwili zaniku promieni słonecznych, powtarzali tę czynność, szukając odpowiedniego kierunku ze wskazówek kalcytu.

Może cię również zainteresować artykuł: Czy jesteś czarownicą? Znaki i cechy charakterystyczne, które wskazują na naturalne zdolności magiczne

Pradawne praktyki medyczne

Boginią, która odpowiadała za uzdrowienia i lecznictwo w dawnej Skandynawii była Eir. Wikingowie uważali ją za jedną z najlepszych i najbardziej doświadczonych lekarek. Nauczała i dzieliła się swoją wiedzą z kobietami, które pragnęły jej pomagać. Bogini preferowała łagodne metody lecznictwa. Podczas chorób nakazywała aromaterapie, masaże gorącymi kamieniami i kuracje olejkami kwiatowymi. Do swych leków używała magicznych ziół z różnych części świata. Zwykłe zapobiegawcze kuracje polegały na obrzędach. Stosowano odpowiednie formuły czy dotykano ciała amuletami. Lekarki były odpowiedzialne również za oczyszczanie ran, balsamowanie obolałych ciał, bandażowanie, nastawianie kości i odbieranie porodów.

Nic dziwnego, że życie i zwyczaje Wikingów są dla dzisiejszej ludności tak ciekawe. Pomimo swojego bojowego nastawienia do życia, siły i budzących respekt umiejętności walki, posiadali tak niesamowite życie duchowe. Ich wiara była prawdziwa, pełna pokory i tajemniczości. Dysponowali wiedzą, która wiązała ich bardzo mocno z bogami i jest przyczyną, dzięki której Wikingowie są narastającą legendą.

Może cię również zainteresować artykuł: Oświadczenie Woli – jeden z najważniejszych dokumentów magicznych

Aniela Frank

---

Źródła:
ancient-origins.net/artifacts-other-artifacts/vestiges-vikings-magic-buried-viking-womans-grave-006800
historyonthenet.com/viking-symbols-power-protection-and-magic/
olabloga.eu/magia-wikingow
podroze.onet.pl/magiczny-kamien-wikingow/bembh
archiwa.winland.pl/obcy/obcy/2010/007_glowizna.php?kod_matrixa=win01xxxx279
vikingr.neostrada.pl/wiking1/wiara.htm
archiwa.winland.pl/obcy/obcy/2012/022_glowizna.php?kod_matrixa=win01xxxx331