Święta Teresa z Ávila zwana też Teresą od Jezusa, Teresą Wielką i Teresą Hiszpańską (w odróżnieniu od św. Teresy z Lisieux zwaną małą Tereską), była hiszpańską mistyczka, karmelitanką, reformatorką klasztoru Karmelitanów i teologiem życia kontemplacyjnego.

Wraz ze świętym Janem od Krzyża jest uważana za założycielkę Karmelitów Bosych, zakonu opierającego się na całkowitym ubóstwie i wyrzeczeniu się dóbr materialnych. Patronka pisarzy, chorych, matek, ludzi prześladowanych za swoją pobożność. Jej atrybutami są krzyż, pióro, księga, habit i serce przebite strzałą. Kobieta, która w ziemskim życiu doświadczyła wielu lat kryzysu duchowego, kryzysów wiary, a mimo to wracała do modlitwy po przerwach, pomimo czego, a może dzięki czemu, doświadczyła przeżyć mistycznych, wizji i szczęścia.

Może cię również zainteresować artykuł: Róże, pszczoły, cierń i beznadzieja czyli św. Rita – orędowniczka w sprawach trudnych i beznadziejnych

Historia św. Teresy w pigułce

Św. Teresa  żyła w XVI w. w Hiszpanii, urodziła się w 1515r. Ávili, a zmarła w 1582 r.  w  Alba de Tormes. Była najmłodszym z trójki dzieci Alonsa Sancheza de Cepeda i jego drugiej żony Beatrycze de Ahumada. Korzenie jej rodziny sięgają nawróconych na katolicyzm Żydów (maranów), a jej dziadek ze strony ojca przyjął chrzest w roku 1485. Wychowywała się w rodzinie, gdzie miała siedmioro rodzeństwa z małżeństwa rodziców oraz troje rodzeństwa z pierwszego małżeństwa ojca.  Jej matka zmarła, kiedy Teresa miała ok. 12 lat.

Jako młodą dziewczynę ojciec oddał ją pod opiekę do sióstr Augustianek, jednak ze względu na problemy zdrowotne powróciła stamtąd po roku. Następnie wstąpiła do Karmelu w wieku 20 lat. Poważnie chorowała w wieku ok 24 lat, kiedy już przebywała w klasztorze, zdrowie odzyskała kiedy miała 27 lat. Do ok. 30 roku życia opisuje swoje lata, jako lata kryzysu i walki o życie wewnętrzne. Po odzyskaniu zdrowia modlitwa stała się kluczowym elementem jej życia.

Święta mocno wierzyła w moc wody święconej. Przez okres kilku lat miała widzenia Jezusa. Miała również widzenia Matki Bożej, św. Józefa, Aniołów i spraw przyszłych. W jednej z wizji Serafin – postać anioła opisywanego w Starym Testamencie, wielokrotnie wbił rozżarzony do czerwoności czubek złotej włóczni w jej serce, powodując niepojęty duchowo-fizyczny ból. Doświadczenie to opisywane jest jako ekstaza św. Teresy, które inspirowało wielu artystów. W kościele Santa Maria della Vittoria w Rzymie znajduje się jedno z najsłynniejszych dzieł sztuki przedstawiające to spotkanie, rzeźba Berniniego. Została ogłoszona świętą w 40 lat po śmierci w 1617 r., a w 1670 r. została ogłoszona doktorem nauk Kościoła Katolickiego wraz ze świętą Katarzyną ze Sieny.  Św. Teresa uznawana jest przez Kościół katolicki, Kościół ewangelicko-augsburski i wspólnotę anglikańską. Wspomnienie liturgiczne św. Teresy przypada 15 października.

Wiersz świętej Teresy z Ávili „Cierpliwość Zwycięża”:

Nie trwóż się, nie drżyj
Wśród życia dróg,
Tu wszystko mija,
Trwa tylko Bóg.
 
Cierpliwość przetrwa
Dni ziemskich znój,
Kto Boga posiadł
Ma szczęścia zdrój:
Bóg sam wystarcza.

Dzieła św. Teresy

Jest autorką  7 książek:

1. Księga mojego życia (Autobiografia).
2. Zamek wewnętrzny (Mieszkania).
3. Droga doskonałości.
4. Księga fundacji.
5. Pisma mniejsze.
6. Listy (część 1).
7. Listy (część 2).

Może cię również zainteresować artykuł: Pieczęć Siedmiu Archaniołów – jeden z najpotężniejszych talizmanów na świecie

Czego można nauczyć się od św. Teresy?

Od świętej Teresy możemy się nauczyć życia modlitwą i doświadczania Boga w modlitwie, która według jej definicji opiera się na miłości. Św. Teresa wielokrotnie podkreślała, że tylko miłość nadaje wszystkiemu wartość. Cechą jej duchowości jest też ogromna pokora, działanie pomimo ciężkiej choroby.

Jak sama opisuje spędziła dwadzieścia lat pomiędzy upadkami a podnoszeniem się „nie cieszyłam się Bogiem, ani nie czerpałam zadowolenia ze świata. Gdy znajdowałam się pośród rzeczy dających zadowolenie na świecie, udrękę powodowało wspomnienie na to, co jestem winna Bogu. Gdy byłam z Bogiem, zamiłowania do rozrywek świata nie dawały mi spokoju. Jest to wojna tak pełna udręki, nie wiem, jak mogłam ją znieść przez miesiąc, a co dopiero przez tyle lat”[1] .

Jest to święta od której możemy się uczyć wytrwałości i podnoszenia z upadków duchowych.

Praktyki duchowe św. Teresy

Św. Teresa wspomina w swoich tekstach, że po śmierci matki dużo modliła się na różańcu prosząc Maryję by została jej matką. Praktyka duchowa, którą święta opisuje w swoich dziełach to modlitwa w ciszy, czasami rozpoczynana czytaniem książki związanej z religijnością, mistyką. Św. Teresa uważa, że modlitwa ustna powinna zawsze iść w parze z modlitwą mentalną (rozumianą jako świadomość do kogo się zwracamy, kim jesteśmy i tego co mówimy), z otwarciem się na łaskę modlitwy kontemplacyjnej. Podkreśla wartość modlitw Ojcze Nasz i Zdrowaś Mario.

Może cię również zainteresować artykuł: Maria, matka Jezusa – historia prosto z protoewangelii Jakuba

Ewelina Wójcik

 

Źródła:
www.vismaya-maitreya.pl/wielcy_ludzie_sw_teresa_z_avila.html
Jerzy Piasecki, „Wyprawa do zamku ze świętą Teresą z Avila”, Wydawnictwo Natan, Lublin
www.karmel.pl/swieta-teresa-od-jezusa/
[1] Wprowadzenie do „Księgi mojego życia”, Maximiliano Herraiz, Wydawnictwo Flos Carmeli, Poznań, 2008